Waarom worden krachtige collectieven vakkundig gesloopt?

Een vaak terugkerend onderwerp bij mij naast duurzaamheid is de kracht van het samenwerken. Niet zomaar samenwerken. Vanuit wederkerigheid is samen meer te bereiken, dan wanneer ieder voor zich gaat. Blijkbaar is de wederkerigheid in de meeste collectiviteitsmodellen verdwenen of willen we die niet meer zien?

Hoe kom ik tot zo’n mogelijk negatieve toonzetting? De laatste tijd valt mij steeds vaker op dat krachtige samenwerkingsmodellen vakkundig worden gesloopt door een sluimerend spel van schoppen, trekken en duwen. Bij ieder voorbeeld dat je hierbij noemt, ligt er ongetwijfeld een diepere motivatie om te knagen aan het collectiviteitsmodel. Dat kan en mag uiteraard. Daarom eerst maar eens een kleine bloemlezing van recente ontwikkelingen om de gedachte op gang te brengen:

• Na een frisse start van het nieuwe management van Bloemenbureau Holland is daar de eerste stevige tik: Laten we de centrale contributie inning door RFH maar eens ter discussie stellen. Hier kan ik niet bij. Waar gemiddeld genomen de sierteelt sector al niet excelleert in marktgericht denken en goede promotie, was een andere aanpak van de discussie wat mij betreft sierlijker geweest. De eerste tik is uitgedeeld.
• Dan het afkalvende ledenratio bij LTO en belangenbehartigers. LTO Glaskracht vormt hier de positieve uitzondering op wanneer ik de directeur van LTO Glaskracht goed citeer. De bereidheid om voor belangenbehartiging de portemonnee te trekken daalt, laat staan je bijdrage in denkkracht in te zetten voor het sectorcollectief. Schreeuwen vanaf de zijlijn zou ik dat noemen. Simpel gezegd: Wel feestvieren bij winst, maar klagen bij verlies over wat er allemaal niet goed is.
• Eigenlijk toch heel raar dat er twee jaar geleden een campagne opgezet moest worden om sectoronderzoek betaald te krijgen. Natuurlijk is iedere euro er één voor ondernemers, maar eerst draagvlak moeten creëren voor het fundament van de sector, namelijk sectorkennis, daar kan ik met mijn pet niet zo goed bij. Blijkbaar wordt het steeds moeilijker om in te zien dat het collectief belang ook een eigenbelang is.
• Een ander voorbeeld uit de sierteelt is het duw- en trekwerk van een aantal RFH leden die de benodigde vooruitgang rondom digitalisering en de snellere besluitvorming via een ledenraad proberen tegen te houden. Ik ben dan ook verwachtingsvol over de beoogde daadkracht van de nieuwe Ledenraad. Hopelijk kan zij doorbraken realiseren in de positionering van duurzame gecertificeerde bloemen en planten in bijvoorbeeld het klokregime. We gaan zien of er nog meer rode en gele kaarten gaan komen op dit speelveld.

Mijn wat minder hoopvolle conclusie van vandaag is dat iedereen die belang heeft bij de kracht van het collectief, er vroeg of laat toch een stevige schop tegenaan geeft. Ik geloof niet dat dit onwil is, maar dat hier ook stuk onmacht onder ligt. Een lastige spiegel voor ons allemaal, we weten toch allemaal wel eens het antwoord niet op moeilijke vraagstukken? Laten we ons eens voornemen om bij de volgende trap ons zelf in te houden en te kiezen voor elkaar de bal toe spelen. Zeker een betere tactiek voor het beste spelresultaat.