‘En, ga je binnenkort nog op vakantie?’ De servicemonteur die onze brander aan een inspectie onderwerpt zit rustig zijn koffie te drinken. Hij kijkt me aan en z’n ogen lichten op. ‘Ja, nog een paar uur, dan héb ik vakantie!’
Hij blijkt met zijn gezin naar een zonnig eiland te vertrekken. ‘Niet dat ik er zelf zo nodig naar toe moet hoor, ik doe het voor vrouw en kind. Wat mij betreft blijf ik net zo lief thuis.’ Ik lach. ‘Ja, dat herken ik wel. We doen het allemaal voor onze vrouw. Maar stiekem vinden we het zelf ook wel lekker, toch?’
Ik merk het aan mezelf. Een jaar vliegt voorbij. En elke keer weer heb je zo vlak voor de vakantie zo’n opgewonden gevoel. Die tinteling van ‘even de boel de boel laten.’ Je doet de laatste klusjes, schrijft voor je waarnemer op waar er wat gespoten moet worden en wenst ze allemaal een paar goede werkweken toe. Veertien dagen vrij! Heerlijk!
Ik ben totaal niet opgegroeid met campings of kamperen. Heb er pas later kennis mee gemaakt. Maar ik zou niet anders meer willen. Er zijn mensen die er niet aan moeten denken. ‘Je hebt thuis alles wat je hartje begeert, dan ga je toch niet de armoe van een camping opzoeken?’ Maar dat is het nu juist. Die paar weken van wat minder luxe zorgt er voor dat je het thuis extra waardeert! Snap dat toch!
En zo zitten wij ook dit jaar weer een tweetal weken in la Douce France. In de Dordogne. Een groene omgeving. Dat komt, heb ik me laten vertellen, omdat er ondanks de warmte regelmatig een buitje valt. Hopelijk niet in onze vakantieweken, want daar kunnen wij niet zo goed tegen.
Mijn vrouw zou het liefst drie weken op vakantie gaan. ‘Want na het eerste weekend zit je alweer te bedenken dat je volgende week vrijdag weer naar huis moet…’ Of ik ook niet langer zou willen? Nog een week extra weg van de tuin? Nee joh, dat gaat niet lukken. Ik heb veel voor mijn vrouw over, maar er zijn grenzen. Want die tinteling aan het begin verdwijnt snel. En na een goeie week begin ik weer aan thuis te denken.
Tja, mannen…
