Och, wat was ik een lezer vroeger. Alles wat los en vast zat. Ik verslond boeken. Arendsoog, Snuf de Hond, Conny Coll, de Kameleon. Op vrijdag boeken halen in de bibliotheek en zaterdag weer terug voor nieuwe. Kom er nog eens om bij de jeugd van tegenwoordig.
De scheepsjongens van Bontekoe. Ik denk dat ik die dikke pil wel vier keer gelezen heb. Wát een avontuur! Als je dat toch eens mee kon maken. Met een schip naar de Oost. In een wolk van witte zeilen. Dat waren wel die Hollanders. Toen ik jaren later de film zag viel het me tegen. Valt toch niet mee om beelden die je er zelf bij hebt te evenaren.
Datzelfde gevoel kreeg ik ook van Rijnsburgse lijnrijders. Zoals ooit de VOC handel dreef met het verre Oosten, zo deden de Rijnsburgers het met onze oosterburen. En die handel groeide. Frankrijk, Engeland, Rusland, tot in Amerika aan toe. Bloemen en planten die in Nederland werden geteeld gingen de wereld over. Tulpen uit Amsterdam kon je overal vinden.
Maar het lijkt wel alsof de klad erin komt. Er ontstaat steeds meer aversie tegen globalisering. Er wordt gesproken over voetafdrukken. Sperzieboontjes uit Marokko? Appels uit Chili? Uien uit Peru? Weet je wel hoe slecht al dat gesleep met groente is voor het milieu? En de tomaten schijnen helemaal de kroon te spannen. Die gaan continu heen en weer over het Europese continent, las ik laatst in een boekrecensie.
Local for local heeft de toekomst wordt nu geroepen. Niet meer één plaats waar alles wordt geteeld en daarna geëxporteerd, maar produceren waar het ook direct geconsumeerd wordt. Daar ga je met je West- Oost- en weet-ik-wat-voor-land. Verhuis je boeltje maar naar de plaats waar je eindklant zit. Die ken je niet? Foei!
Ben benieuwd waar Simon van der Burg dan naar toe gaat. In Kenia is de markt snel verzadigd ben ik bang. Naar Donald Trump in Amerika? Voor onszelf zie ik kansen in China. Dankzij Lucas Vos is dat een opkomende markt. En ik ben gek op chinees eten. Gaat het toch nog gebeuren. Op naar het Verre Oosten.
