De coronacrisis deelt dreun na dreun uit. Alle niet-essentiële winkels moesten haverwege december hun deuren sluiten. Sindsdien kijken ondernemers reikhalzend uit naar de dag dat de rolluiken weer omhoog kunnen, maar het eind van de lockdown lijkt nog niet in zicht. De meeste bloemenwinkels hebben het geluk dat ze nog wel buiten snijbloemen mogen verkopen. Ook buiten afrekenen hoort bij de uitzondering op de coronaregels.
Dus daar staan we dan al enkele weken, buiten voor de pui van onze grote winkel van 270m2. Onze normaal zo mooi gestylde winkel is veranderd in één grote werkplaats. Eigenlijk is het nu een hele ruime bloembinderij vol Deense karren, met overal bladeren op de grond. Gelukkig heeft onze pui een overkapping, zodat wij nog redelijkerwijs onze bloemen aan de klanten kunnen aanbieden. En het is ook nog eens zeer druk. Onze klanten zijn blij dat zij nog van onze bloemen kunnen genieten.
Alleen het is nu een hele andere tak van sport geworden. Geen mooie uitgestalde losse bloemen en boeketten meer, maar wapperende ingezakte bossen bloemen. Soms zelfs met natte hoezen. Onze prijzen hebben wij door de noodgedwongen verandering naar beneden bijgesteld. De beleving in een buitenstalletje is totaal anders dan in een super uitgelichte en keurig ingerichte verwarmde winkel. Dat heeft invloed op de waarde van onze handel.
Ik vergelijk onze winkel wel eens met een restaurant. Als je gaat uiteten koop je sfeer en gemak. En je eten wordt direct van het vuur geserveerd. Als je eten gaat afhalen betaal je niet voor al die elementen. Afhaaleten moet dan ook goedkoper zijn vind ik. Horecazaken die de prijzen niet hebben aangepast hebben het minder druk wed ik.
De tijdelijke ‘nieuwe’ manier van werken wekt bij mij wel veel respect op voor collega-bloemisten die op markten staan of in een kiosk. Zijn staan altijd al te ploeteren in alle weersomstandigheden. Maar ik kijk uit naar de dag dat alles weer normaal is. Ik ben nu eenmaal een verwende bloemist, die het wel lekker vind in zijn goed verwarmde winkel.
