Zijn ogen doorklieven de nacht. Nu de herfst is aangebroken zijn de ruitenwissers zijn beste vrienden geworden. Zigzaggend over kleine weggetjes vindt hij zijn adresjes; achteraf weggestopte kwekerijen met modderige inritten, slecht verlicht en vooral… verlaten.
Op zo’n inrit verruilt hij zijn warme cabine voor flink snijdende wind. De gure herfstnacht maakt zijn opwachting. De klep van zijn wagen stottert wat door vocht en kou. Toch moet er geladen worden. Te zwaar beladen karren, nog lekkend van het door de kweker meegegeven water, vinden hun weg omhoog en worden in de aanhanger gepuzzeld. Eventueel fust weer gelost.
En dan weer door. Vanaf een warm kantoor kijkt een planner mee of alles volgens plan verloopt. Sjouf heeft zijn stoere knuisten weer om het stuur. De boordcomputer geeft het volgende adres aan. De routeplanner doet de rest zou je denken. Maar niet voor deze ervaren rot. Hij weet dat het volgende adres van de andere kant aangereden moet worden. Anders is de inrit niet te bedwingen.
’Op dit adres goede koffie’, de man kent zijn pappenheimers. Weinig tijd en zelden gezelschap op locatie, dus weer door. Vrachtrijders zijn tijdrijders geworden, op hun lading wordt gewacht. Hun locatie continu bespied en rij- en rusttijden worden streng bewaakt.
Elke avond voordat ik naar bed ga denk ik aan de karren die klaarstaan voor transport en elke ochtend heb ik respect voor de chauffeur die ze, zonder mij wakker te maken, heeft geladen en afgeleverd. Ik hoop dat hij een bakkie koffie heeft meegenomen voor onderweg, misschien moet ik ook eens koekjes bij de automaat leggen. Of chocoladebollen.
De nachtchauffeur. Misschien wel het meest ondergewaardeerde beroep in onze sector. Maar wel een van de belangrijkste. Zonder transport staat echt alles stil. Beste collega’s, zet even iets lekkers klaar bij de handel voor vannacht, want wat sjoufend Nederland voor ons doet, dat mogen we nooit vergeten.
