’Er ís ruimte voor emotie, het gaat niet alleen over harde feiten. Het gaat over wat ú uiteindelijk doet. Over die prachtige bloemen en planten en wat dat allemaal teweeg brengt in de wereld. Daar heb ik nog één toegift voor, dan is het echt afgelopen. Dus laat maar zien.’
Aan het woord is FloraHolland-directeur Lucas Vos, op de ALV in december. Zijn enthousiasme voor de sierteeltsector kent geen grenzen. Natuurlijk, ik ken het gezegde. Wiens brood men eet, diens taal men spreekt. Maar dan nog. De geestdrift straalt van hem af. Ik geloof dat het echt is.
Door de luidsprekers klinkt een piano. In beeld een roos die open bloeit. Een jonge vrouw met een witte bloem. De camera registreert haar zwangere buik. Een ruziënd stel in een bloemenperk. De stem van Tom Odell. ’All my little plans and schemes, lost like some forgotten dream.’ Kippenvel.
Een vrouw met een arm vol rozen. Een meisje met bloemen in heur haar. Een jongetje met een gele margriet voor zijn zus. Of is het zijn moeder? Een verliefde jongeman aan de deur die een boeket overhandigt aan een vrouw die er gelukkig uit ziet. ’Seems like all I really was doing, was waiting for you.’
Maar ook grimmiger tijden. Bloemen die in geweerlopen worden gestoken tijdens de Anjerrevolutie. Angela Merkel die bij de herdenking van de Val rozen in de restanten van de Berlijnse Muur steekt. Een huilende vrouw. Twee vrienden die troost zoeken bij elkaar. Een vrouwenhand die plukt, hij houdt wel, hij houdt niet, hij houdt wel van me… ’Don’t need to be alone.’ Bloemen en emotie, onafscheidelijk.
Jubilea, verjaardagen, diploma’s, rouwen en trouwen. Bij al die gelegenheden spelen bloemen en planten een rol. Of neem dat jongetje na de aanslagen in Parijs. ‘De bloemen en de kaarsen zijn hier om ons te beschermen…’ Slik. ’It’s real love.’ zingt Tom Odell.
Wereldvrede is verder weg dan ooit. Relaties en gezondheid, ze blijven kwetsbaar. Daar horen bloemen en planten onlosmakelijk bij. Aan tuinders zal het niet liggen. Een bloemrijk 2017!
