Wat had ik graag even om een hoekje gekeken. Gewoon om eens te zien hoe ze dat deden.
Een communicatieadviseur die in het holst van de nacht op de veilingvloer rondloopt. Een accountmanager die karren met planten scant. Wie zou er opsteker zijn geweest? En wie bedienden de veilingklokken?
Het is toch een beetje alsof Koningin Maxima op een kinderboerderij het nachtverblijf van de geiten onder handen neemt. Of Mark Rutte die in de showroom van een autodealer een spiksplinternieuwe X7 aan de man probeert te brengen. Je hebt toch zoiets van ’die hoort hier niet’.
Maar het was ook niet zomaar iets. Opeens ritselde het op de sociale media en in het nieuws van berichten over een op handen zijnde staking bij FloraHolland. En dat kwam natuurlijk ook door het momentum. Een ultimatum van de vakbonden, aflopend vlak voordat de Valentijnsdrukte zou gaan beginnen. Die slimmerds hebben echt gedacht ’onder druk wordt alles vloeibaar’.
Daar kun je van alles van vinden. Wie van ons zit er te wachten op een staking als een niet onbelangrijk deel van je omzet gerealiseerd wordt? Niemand toch? Dus pittige reacties te over. ’Laat je niet gek maken door de bonden, het is nu take it or leave it!’ was een van de adviezen aan Lucas Vos op Twitter. En, dat vond ik heel opvallend, ook veel FloraHollandmedewerkers zelf keurden de acties af. Ondanks het feit dat ze zelf eveneens geen baangarantie hebben.
Maar aan de andere kant, als je in deze tijd te horen krijgt dat je baan op de tocht staat, ben je niet blij. Zeker als je van middelbare leeftijd bent is de kans om nieuw werk te vinden klein. Daarom moet een organisatie als FloraHolland ook heel goed nadenken of wat ze doet verantwoord is. En een staking kan daarbij wel een zetje geven om nog eens extra goed te overleggen.
Nu weet ik niet bij wie de schuld voor het opgebroken overleg ligt. Zoals gewoonlijk schuiven de directie en de bonden elkaar de schuld in de schoenen. Maar gepraat zal er moeten worden. En dat beide water bij de wijn zullen moeten doen lijkt me ook wel duidelijk. Anders is het wachten op de volgende clash.
Tja, tenzij het ’kantoorpersoneel’ de smaak te pakken heeft gekregen natuurlijk. Voor nu: Hulde aan hen!
