Heb je ze ook in het grijs?’ De pottenboer kijkt me wat schaapachtig aan. Alsof dat blauwe potje niet mooi is of zo. En inderdaad, het is niet zo mijn smaak. Maar het moet hè? De Engelsen kunnen geen zwart of carbon verwerken in hun recyclingfabrieken en nu mogen wij weer boeten.
D’r is nogal wat te doen om zwart tegenwoordig. Gelukkig is er genoeg te kiezen, al geloof ik niet dat roetveegpotten in dit geval de oplossing zijn. Om over die andere discussie, peatfree, maar te zwijgen. Nee, dan doen we eerst de potjes maar. Ooit begon ik met terracotta, maar een aantal jaren geleden brak ik met die traditie en ben ik naar zwart gegaan. En ach, d’r zijn zoveel kleurtjes tegenwoordig, overstappen kan ook weer eens onderscheidend zijn.
De wereld verandert en wij mogen mee. Een ander potje is gelijk weer eens een kans om te kijken of het beter kan. Een soortnaam, barcode, QR-code, plantenpaspoort, verzorgingstips, een tekentje dat de pot recyclebaar is, MPS-A en MPS-GAP, mijn webadres en een foto van mijn authentieke ik. Hoe krijgen we dat in vredesnaam ooit op dat kleine potje?
En dan, is recyclebaar wel genoeg? Of moet het ook gelijk composteerbaar zijn? En composteert het dan niet op het schap in de super of bouwmarkt? En mijn klanten die het opplanten, die halen als eerste dat potje eraf en gooien het weg. Hoe moet dat dan? Da’s ook een beetje zonde van de inkt toch? Moet ik het niet eerst stekken in een stekplaat en pas bij afleveren kiezen of het in een potje moet, en wat voor potje?
Kijk, als iedereen zijn orders een jaar tevoren zou inleveren, dan had ik best een makkie. Een sixpackje met ook nog zes plastic potjes erin, daar zou ik als consument ook niks van snappen. Maar als je hier op het bedrijf rondloopt snap je het ineens wel. ‘Weet je wat je doet? Doe mij het potje zonder carbon het dichtst bij de kleur zwart. Ik ga het per klant wel oplossen met een etiket of hoesje.’ De pottenboer zegt het niet, maar zijn lippen maken de letters, potver….’
