‘Bent u nu aan het gieten?’ We zijn bezig met bloemen oogsten. Het is nog vroeg en donker dus het licht staat aan. ‘Ja, klopt. Een paar vakken aan de rechterkant. Eerst uit de A- en daarna uit de B-bak.’ Hij kijkt me verwonderd aan. ‘Waarom niet allebei tegelijk?’
Het is de derde werkdag van het nieuwe jaar. Ik heb nog nooit zoveel vragen op me afgevuurd gekregen als in deze eerste week van 2017. Waarom ik dit doe. Waarom dat. Hoe ik spuit en wanneer. Wat er in de mestbakken zit en waarom. Ik word er soms ongemakkelijk van. ‘Kan dat dan, uit allebei tegelijk gieten? Krijg je dan geen gipsvorming?’
Het is dus toch zover gekomen. Na een aantal jaren elders gewerkt te hebben is mijn oudste zoon toegetreden tot de firma die ik samen met mijn broers heb. Je denkt er weleens aan, gooit visjes uit, tempert vervolgens weer verwachtingen, tot het moment daar is dat je zegt, we doen het! En dan is het ook wel weer spannend. Want wat gaat dit ons brengen?
Zijn zus en jongere broers hebben zo hun vraagtekens. ‘Ga jij dan ook op je knieën liggen om te snijden en plantjes te poten?’ Of ze wijzen hem op de hectiek en de vele sociale contacten die hij bij zijn oude baan had. ‘Hier heb je toch geen uitdaging man…’ Maar het lukt ze niet om hem aan het twijfelen te brengen. Zijn besluit staat vast. En ik ben er blij om.
Want de vaste lezer van deze column kent mij wel een beetje. Ik hang wat naar het oude. Sta niet meteen te trappelen bij elk nieuw initiatief in onze bij tijden best hyperige bloemensector. En zo zijn mijn broers. Maar we hebben ook het besef dat de wereld niet stil staat. Alles is in beweging. En wil je in de toekomst mee dan zul je dus ook de jongere garde de kans moeten geven om daarin een rol te spelen.
En zo schikken wij met z’n drieën een beetje in. Maken ruimte voor jong bloed. Nieuwe ideeën en een frisse blik op ons bedrijf. Uitdaging? Ík heb heus mijn vragen wel, maar hij totaal niet. Ziet nu al genoeg verbeterpunten. En spannend? Ik heb er gewoon zin in!
