We hoorden hem al een tijdje brommen. Die John Deere. Het was dan wel zondag, maar als er geploegd moet worden wordt er geploegd. Bovendien is zo’n oranje grasveld geen gezicht. Mensen raken er een beetje van over de flos. Dus het moest eronder. Tijd voor mais, aardappels of wat dan ook.
Meeuwen houden vaak ook van John Deere’s die ploegen, maar vandaag was er geen eentje te zien. Ik tik mijn meewandelende vriendin aan. ‘Kijk nou, is dat een ooievaar? Is-ie op doorreis of komt-ie op bezoek’ , vraag ik haar. Ze kijkt me glimlachend aan. ‘Ik zie in jou geen Rob de Nijs of Emiel Ratelband Coen, dus maak je geen illusies.’ Samen volgen we de scharrelende ooievaar, die niet bepaald bang is voor de grote trekker met ploeg.
Een beetje plagend wandelen we verder, tot we weer bijna thuis zijn. Op de hoek van onze straat stop ik. ‘Kijk’, zeg ik tegen haar. ’Hier hebben ze plannen voor zonnepanelen. Vier hectare op deze hoek en nog zeventien hectare daar achter dat bosje. En daar, de frambozenkweker heeft plannen om zijn zeventien hectare frambozen ook onder de zonnepanelen te leggen. Speciale lichtdoorlatende, de eerste proefhectare is al overkapt, zie je dat?’
Iedereen snapt natuurlijk dat we niet oneindig in Saudi-Arabië olie op kunnen blijven pompen. Ze worden daar toch veel te rijk, waar moeten ze met hun geld naartoe? Maar zo komt het wel erg dichtbij. En nog erger, ietsje verderop willen ze ook nog een groot aantal windmolens planten. ‘Ooievaarsmeppers’ worden ze hier al genoemd. Ze zijn gepland midden in een groot weidevogelgebied, net als de zonnepanelen trouwens.
Zo’n ooievaar komt altijd iets brengen dat te maken heeft met een nieuw begin. Laat het alsjeblieft meer nieuwe natuur en mooie consumptiegewassen zijn in plaats van zwarte spiegels en zoevende rotorbladen.
