Terwijl mijn vrouw bezig is met vertellen wat ze die dag heeft meegemaakt, dwalen mijn gedachten af. Kennelijk krijg ik daar een glazige blik bij in m’n ogen, want ze vraagt of ik nog wel luister. ‘Ja hoor, natuurlijk!’ haast ik me te zeggen.
Zo om de zoveel tijd staat er iets in het Vakblad over hoe belangrijk het is dat je met een goed verhaal de consument aan je bindt. Die moet er als het ware zó in opgaan dat hij alles om zich heen vergeet en alleen maar oor heeft voor jouw product. Lukt dat, dan is je kostje gekocht. Voor zolang het werkt. Daarna verzin je weer iets nieuws.
Nu ben ik zo’n nuchtere tuinder van ‘praatjes vullen geen gaatjes’, maar ik heb best door dat het ene verhaal het andere niet is. We hebben net twee diploma-uitreikingen op school meegemaakt en dan hoor je de verschillen. De ene leraar komt niet verder dan een droge opsomming van een aantal feiten, terwijl de ander er een smeuïg verhaal van weet te maken. Niet in ieder mens zit een Pieter Derks zullen we maar zeggen.
Ik ken ook de ervaring die veel tuinders zullen hebben bij een Kom in de Kas. De geïnteresseerde bezoekers hangen aan je lippen. Met bewondering kijken ze toe hoe je dat toch allemaal doet. Zelfs grondstomen is dan iets waar je een trots gevoel aan over houdt. Dat lijkt op zo’n zaterdag opeens heel anders dan maandagmorgen om zes uur.
Maar ken je ook die ervaring van op een verjaardag zitten en dat iemand aan jou vraagt wat voor werk je doet? En dat je gaat vertellen, maar de ander begint al heel snel over z’n eigen besognes? Oftewel, hij leek geïnteresseerd maar uiteindelijk was de eerste vraag slechts een opstap naar zijn eigen verhaal?
Kijk, en dat bedoel ik nu. Het probleem is misschien niet zozeer dat er niet genoeg verteld wordt. Waar we tegenaan lopen is dat de luisteraars schaars zijn geworden. Echte interesse krijg je alleen nog maar als je heel, heel, heel erg bijzonder bent of vertelt. Of Rob Baan heet.
Stel jezelf eens eerlijk de vraag: Ben ik een goede luisteraar?
Kees van Egmond
