’Goedemiddag, met de nazorglijn van het Vakblad voor de Bloemisterij. Wat kan ik voor u doen?
’Wat u voor mij kunt doen? Nou, dat vraag ik mij af. Na jullie nummer 43 zit ik diep in de put. Wat moet ik met mijn bedrijf? Ik zie geen toekomst meer!’
Als het Vakblad een nazorglijn zou hebben dan had dit zomaar kunnen gebeuren stel ik mij zo voor. Tenminste, mij gaan artikelen als over het Westland Event niet in de kouwe kleren zitten. De scenario’s die getekend worden door mensen als Rotmans, Van Geest en Hazewinkel zijn nu niet bepaald schilderijen van een zonnige toekomst. Integendeel.
En ook binnen onze sector wordt er flink aan de deur gerammeld. Eric Moor mag graag tamboeren op het thema internationalisering. Ook in zijn laatste column in Onder Glas gaat het erover. Buitenlandse bedrijven schreeuwen om Nederlandse groene vingers. Wij moeten de generatie zijn die de weg plaveit voor onze opvolgers. En voor die laatsten zal telen in het buitenland heel gewoon worden.
Mij bekruipt bij al zulke verhalen steeds weer het gevoel van ’is dit nu de toekomst zoals hij eruit gaat zien, of is het de toekomst zoals sommige mensen willen dat hij eruit gaat zien?’ Laat het me uitleggen.
We hebben binnen de tuinbouw een kleine groep ondernemers die internationaal denkt en bereid is om te veranderen. Transitiemanagement is voor hen geen vreemd woord. Zij lopen erin voorop. Ze hebben er ook belang bij. Als je een bedrijf in Zuid-Amerika hebt dan wil je daar ook goede bedrijfsleiders op zetten. Terecht.
Maar de grootste groep tuinders wil gewoon hier in Nederland zijn brood verdienen. Hij richt zich op een goede kwaliteit en hoopt daar een redelijke prijs voor te ontvangen zodat hij tuinder kan blijven en zijn bedrijf wellicht door zijn kinderen voortgezet ziet worden. En de grote vraag is, heeft zo’n tuinder toekomst, of moet hij mee in de vaart der volkeren?
Als je afgaat op de horrorscenario’s van de deskundigen verdwijnt straks elke mbo-tuinder. Is er alleen nog plaats voor de hoogopgeleide slimmerik. Zal ik ook eens een voorspelling doen? Zo’n vaart gaat het niet lopen. Want de toekomst laat zich maar moeilijk dwingen. En ik zou haast zeggen: Gelukkig maar.
