Nu de kinderen het huis uit zijn, sluiten we een fase af. En dat vieren we! Heel luxe met zijn allen op zeilvakantie in Griekenland. Het leuke van zo’n vakantie is dat je heel relaxt van A naar B gaat.
De zeilboot is het vehikel dat ons naar de prachtigste baaitjes brengt, maar ook een vehikel dat ons verbindt en gesprekken op gang brengt. We vertellen verhalen en praten over hoe we in het leven staan. Het ouder-kindtijdperk ligt achter ons, we zijn gelijken en dat brengt ons dichter bij elkaar.
Ondertussen blijf ik wel verbonden met de wereld. Via de mail krijg ik bericht dat Het Kantinegesprek dreigt te verdwijnen. De bijeenkomsten georganiseerd door het Ontwerpinstituut, met sprekers en ontmoetingen met vakgenoten, bezoek ik graag. Het voorziet duidelijk in een behoefte. Het houdt me dan ook wel bezig. Dat initiatiefnemer Michel Lafaille dit niet eeuwig volhoudt, verbaast mij niets. Nee, dit moet opgepakt worden.
Eigenlijk is het een schot voor open doel. Ook hier is er een vehikel, Het Kantinegesprek, wat mensen verbindt. Er is alleen iets nodig om het op gang te houden. De NVTL kan hier laten zien wat het waard is. Bij de branchevereniging gebeurt er veel te weinig om ontwerpers in de gehele breedte van het vak te omarmen en dat is een slechte zaak. Dus NVTL: grijp je kans!
Aan boord rijgen de dagen zich aaneen. De taken worden losjes verdeeld en al gauw ontstaan er bijnamen. Dochter Loes is de botte-lier en mijn vrouw is de naviga-truus. Zo houden we het schip op koers en vervolgen onze reis in een Grieks landschap met zon, water, bergen en olijfbomen.
„Een navigatruus”, bedenk ik, liggend op het voordek. „Dat lijkt me wel wat om Het Kantinegesprek gaande te houden.”
