De titel boven het krantenartikel was veelzeggend: De tragiek van duurzaamheid. Het bedrijf dat beschreven werd, maakt iets dat zolang meegaat dat vervangen eigenlijk niet nodig is. Bedenk even, je verkoopt iets en er komt geen vervolgaankoop. Niet nodig. Gaat een leven lang mee. Bezint eer ge begint met de productie van brandkasten.
Dat probleem kent de sierteeltsector niet. Daar wordt nu juist een nieuw concept bedacht om vervolgaankopen aantrekkelijker te maken. Shopperactivatie. Je koopt een boeket en je maakt kans op een borrelpakket bijvoorbeeld. Of je krijgt korting als je binnen drie weken opnieuw je bloemenlust komt stillen. Want bloemen, dat weet je, zijn beperkt houdbaar. Daar kun je wat aan doen met koeling en snijbloemenvoedsel, maar na een paar weken is het toch echt gedaan. Zelfs aan de bloemenpracht op Keukenhof komt in mei een eind.
Voor mensen die duurzaamheid als het allerhoogste goed zien, zijn snijbloemen daarom het volgende mikpunt geworden. Vliegen, vlees en kaas waren al eerder zaken waar je je voor moest schamen, maar nu komt de sierteelt aan de beurt. Want kijk eens hoeveel fossiele brandstof er voor nodig is! Wat wordt er een gif gespoten! Ze vliegen die bloemen ook nog eens naar verre bestemmingen! En daar staan ze dan hooguit een week te sterven in een vaas. Schaam je! Voelt u de kaken al kleuren?
Ik niet. Mensen die zo redeneren hebben kennelijk nooit echt genoten van een mooie bos rozen. Die zien niet dat Nederlandse bloemen deze wereld iets bijzonders bieden. Die kennen volgens mij ook niet de emotie die vastzit aan het geven of krijgen van een bosje waardering of liefde. Als je alles alleen maar afmeet aan de optelsom van voor- en nadelen ben je een arm mens.
Dat betekent niet dat we maar raak kunnen telen en vervoeren. We moeten vergroenen. Dat doen we stap voor stap. Keulen en Aken zijn ook niet in één dag gebouwd. Praat ons dus geen schaamtegevoel aan, omdat we tijd nodig hebben. Of krijg je liever een brandkast voor je verjaardag?
Kees van Egmond
