Ik schrijf deze column onderweg naar huis. Naar huis. Alleen het woord al heeft een zoete smaak. Na een kleine 8 maanden ben ik eindelijk onderweg naar huis.
Wat normaal een tripje is van maximaal een uur of 4, duurt nu ruim 2 weken. Inclusief de quarantaine. De hele procedure om überhaupt uit China weg te kunnen is op z’n zachts gezegd complex. Veel documenten en permits zijn nodig.
Hier en daar zit er uiteraard een hiaat in de hele papierwinkel-logica. Zo heb je bijvoorbeeld een reservering nodig in een goedgekeurd quarantainehotel. Die reservering krijg je alleen als je een entry permit hebt, maar voor die entry permit heb je die hotelreservering weer nodig. Gelukkig kom je daar altijd uit.
Bij aankomst op Bangkok International zie je de impact van covid pas goed. Nauwelijks vluchtbewegingen en heel veel toestellen staan geparkeerd. Binnen is het verlaten, het lijkt een spookvliegveld. Onwerkelijk. Aan het einde van het pad gespannen linten en plastic stoeltjes.
Daar kun je zitten en dan wordt systematisch het protocol afgewerkt. Temperatuur, vragenlijst, doorschuiven, volgende formulier. Het meest belangrijke: dekt de verzekering de kosten in het geval dat je besmet bent/ raakt? Daarna volgt de douane/paspoortcontrole. Normaal staan er ellenlange rijen, nu niemand.
Dan een met linten afgebakend pad naar waar ophalers wachten. Dat zijn vervoerders naar ziekenhuizen van de cosmetische chirurgie-patiënten en chauffeurs van quarantainehotels voor de andere reizigers. Geen ontsnappen aan.
Via een aparte route het parkeerdek van het hotel op. Op de bovenste verdieping een aparte ingang voor de ‘quarantainers’. Een wattenstaaf gaat via de keel de neus in en een tweede via de neus tot achter de oogballen.
Na een intakegesprek over dat je niet mag roken, geen alcohol mag en de vraag of je depri bent, mag je naar je kamer. Geen balkon en ramen op slot, dit voor het geval je inderdaad depri bent. Eten wordt drie keer per dag bij je deur gezet.
Een koffiemachine is aanwezig en uitzicht op de verlaten straten van Bangkok. Na 7 dagen krijg je nogmaals de dubbele wattenstaaftruc te verwerken en mag je de daaropvolgende zeven dagen naar buiten.
Twee keer per dag maximaal een uur luchten. Onder toeziend oog van een in plastic verpakte quarantainemedewerker. Man of vrouw. Het is niet te zien met alle maskers op. Daarna: Home, met een hoofdletter H.
Eindelijk….
Cok Harteveld
Cok is general manager van Van den Berg Roses in China,
Lees hier meer columns van Cok
