Ik kijk nog eens goed in de spiegel. Het is nu een jaar of tien geleden dat hij eraf ging. Ik weet nog goed hoe ik moest wennen aan de kou op mijn bovenlip. Dat gaat inmiddels prima. En dan nu toch weer? Het is voor de goede zaak natuurlijk…
Ik schrok best hoor, een paar weken geleden. Lees ik in het Vakblad dat de tijd van de gelikte verhalen voorbij is. Nu al! Voor mijn idee waren we nog maar net aanbeland in hoofdstuk 2 van de cursus Storytelling. U weet wel, dat je niet maar alleen je bloemen of je planten verkoopt aan de hoogste bieder, maar dat je zelf de boer op gaat met het verhaal áchter de plant of de bloem. Alsof je buiten de snackbar de geur verspreidt van patat en kroketten zodat de voorbijgangers denken ‘Hé, ik heb trek in een vette hap!’ Zoiets.
Nu las ik dat er met het vertellen van een goed verhaal niks mis is, maar het schort vaak aan de manier waarop wij het doen. Dus heb je jarenlang chrysanten door een oogverblindend vrouwelijk model laten presenteren? Fout. Ze zat nog in bad ook? Jammer joh, daar trapt helemaal niemand in. Iedereen snapt dat zij die bloemen niet geteeld heeft. Dus dan schiet je je doel voorbij. Nee, het gaat om oprechtheid. Als je het echt goed wil doen dan schiet je een paar foto’s van Ali, Jasser en Zbygniew die samen aan de band staan te oogsten. Zij vertellen het échte verhaal. Zo ga je verbinding aan met je klant.
Als ik het goed begrijp dan doet Dijk van Dijk dat tegenwoordig ook. In eerste instantie dacht ik dat het ging om een medewerker van de Rotterdamse barbier Schorem, maar na lezing van het artikel begreep ik dat hij Hortensia’s als merk in de markt zet. Met pet en baard. Nou, dat werkt natuurlijk uitstekend, want zoals u weet is een man met een baard goud waard. Dat zit dus wel snor.
Waar doe ik goed aan? Tóch weer die snor laten staan om de verkoop van matricaria een extra impuls te geven? Of erop vertrouwen dat ze zichzelf wel verkopen? Als ik het mijn vrouw vraag dan weet ik het antwoord al. ‘Geen gezicht!’
Kees van Egmond
