Het doet me ergens aan denken, zo’n virus waar nog geen vaccin tegen is. Als je het krijgt moet je lichaam zelf aan het werk. Voorwaarde is wel dat je gezond eet en gezond bent. Daar begint het mee. Als aan die voorwaarden wordt voldaan dan komt het goed. Hoef je niet direct bang te zijn voor de gevolgen. Maar o wee als je iets mankeert. Of ongezond eet. Foute boel.
De tijd van bagatelliseren is voorbij. Landen die in quarantaine gaan. Beurswaardes die verdampen. De vraag wordt gesteld of de aanpak wel afdoende is. Komen we er met voetzoenen en ellebooghoesten dan wel -stoten? Helpt het om tot 6 april grote groepen te mijden? En hoe groot zijn de economische gevolgen? Om dicht bij huis te blijven: Wat doen de prijzen? In steden die op slot gaan worden geen bloemen en planten meer gekocht. Je zou er pijn in je buik van krijgen.
Maar erger is natuurlijk de gezondheid van mensen. Een IC vol met coronapatiënten heeft geen plaats meer voor andere ernstig zieken. Stel dat je moet kiezen wie je wel en wie je (helaas) niet opneemt… Onmogelijke keuze. Laat staan als je zelf zo’n patiënt bent of familie ervan. In een paar maanden tijd worden we zo geconfronteerd met het onvermogen om zaken naar onze hand te zetten. Een maakbare samenleving? Ik zou lachen als het niet zo ernstig was.
In zulke tijden ben je blij dat er vaccins bestaan die bescherming geven tegen ziektes. Hoeveel dodelijke epidemieën zijn op die manier al tot het verleden gaan behoren? Pokken, polio, pest, om alleen die beginletter maar te nemen. Want een lichaam kan veel zelf, maar juist de kwetsbaren onder ons verdienen bescherming. Laat die antivaxxers maar praten.
En als het coronavirus straks dankzij zo’n vaccin onder controle is gaan we ons weer bezig houden met weerbaar telen. Gaan we proberen om zonder chemie bloemen en planten te telen. Gezonde grond, gezonde mest, gezonde groene middelen. Alleen chemie als het echt niet anders kan. Want dat is toch ook maakbaar? Echt mensen, ik houd mijn hart vast.
Kees van Egmond
Lees hier meer columns van Kees
