Terwijl het nieuwe IPCC-klimaatrapport het failliet van fossiel predikt, stijgt de gasprijs nog steeds. Daggas tikt al bijna de 44 cent per kuub aan. Wie niet op tijd volumes aardgas heeft vastgelegd, die moet nu duur inkopen. Ook gas vastleggen voor 2022 kost al meer dan 30 cent. De gasprijs stijgt mee met de ook nog steeds hoge olieprijs. Het geeft aan hoezeer de aantrekkende wereldeconomie afhankelijk is van fossiele brandstoffen. Misschien ook wel hoe er juist met het oog op mogelijke klimaatmaatregelen wordt geanticipeerd op nog verder stijgende energieprijzen.
’Goud op de klimaatspelen’
Het woord CO2-rechten is de afgelopen 24 uur in media wereldwijd vaker gevallen dan ooit. Het beprijzen van CO2-emissie is een instrument dat regeringen niet langer in de kast kunnen laten staan, of als stok achter de deur. Ook Mark Rutte, toch bepaald niet tot nu toe de klimaatkampioen van Europa, sprak zijn bezorgdheid uit. Om vervolgens dan maar de Olympische metafoor te gebruiken: net als in Tokio kunnen we ook op de klimaatspelen gaan voor goud.
CO2-beprijzing lijkt onvermijdelijk
De prijs van CO2-emissierechten is jarenlang een nauwelijks interessant marktgegeven geweest. Brussel deelde ze vijftien jaar geleden bijna letterlijk gratis uit, ook aan de Nederlandse glastuinders, die zo groot waren dat ze onder het Emission Trading Scheme van de EU moesten gaan meedoen. Inmiddels is die CO2-prijs al een tijdje aan het stijgen en stuwt die koers ook de elektriciteitsprijs op.
Als Rutte en zijn collega-regeringsleiders in Europa en daarbuiten daadwerkelijk werk willen maken van ’ont-fossilisering’ van de economie, lijkt CO2-beprijzing nu toch echt onvermijdelijk. Dat kan de vorm aannemen van een van overheidswege opgelegde vleestaks en vliegtaks, voorspellen allerlei commentatoren vandaag al direct.
Fossielvrije kassen aantrekkelijker
Maar wat in feite nu al gebeurt – als ook een soort CO2-beprijzing door de vrije markt – is dat de kostprijs van producten van bedrijven die afhankelijk zijn van (nu dure) fossiele brandstoffen omhoog gaat. Producten niet alleen van allerlei zware industrieën, maar ook van glastuinders die gas verstoken. In een paar maanden tijd zijn de investeringsplaatjes voor fossielvrije kassen ineens weer veel rooskleuriger geworden. De schok van het IPCC-klimaatrapport (mediatechnisch goed getimed vlak na de Olympische Spelen en voordat parlementen terugkomen van vakantie) ebt wel weer weg, zwelt dan weer aan tijdens de volgende klimaattop. Ook die publiciteitsgolf ebt dan weer weg. Maar net als de temperatuurgrafiek trekt ook de grafiek van de energiemarkt zich niet per se veel aan van de dagkoersen in de media. Ook die markt lijkt een tipping point te hebben bereikt en overschreden.
