Hij maakt nog even een rondje door de kas. Het wordt al donker. De kortste dag is geweest, maar lengen doet het nog niet. Hij weet uit ervaring dat je dat in januari pas gaat merken. Maar dat hangt ook af van het weer. Want met sneeuw…
Het is altijd zo’n mijmermoment, dat laatste stukje van december. Het jaar loopt op z’n eind, je verwondert je er weer eens over hoe snel het ging en in de verte naakt het nieuwe begin. Tussen Kerst en oud en nieuw dat kleine stukje niemandsland. Wat is het toch slim geweest om daar de Top 2000 in te plannen, bedenkt hij. De herinneringen buitelen over elkaar heen. Zwelgen in vroeger. Hij houdt ervan.
Hij moet lachen als hij aan die lijst denkt. Iedereen kan stemmen, grijp je kans, zo klonk het. En dat deed hij. Probeerde weer dat ene liedje van White Soxx in de Top 2000 te krijgen. Opnieuw mislukt. Hij ziet nu opeens de parallel met de bloemenveiling. Iedereen heeft de kans gekregen om mee te praten over de koers van FloraHolland. ‘Wie niet meepraat, moet achteraf niet zeuren!’ zei Jack Goossens. Maar de uitkomst? Niet zijn voorkeur. Maar hij zal het er mee moeten doen.
En zo gaat het met zoveel dingen. Alles wat vroeger vanzelfsprekend was wordt ter discussie gesteld. Disruptie noemt die hoe heet hij ook al weer, o ja, Jan Rotmans dat. Alles moet anders. Hij las een keer in de krant dat die profeet in een dure Tesla rond rijdt. Kennelijk verdient het ook nog goed, anderen vertellen wat ze moeten doen.
Hé, daar lekt iets. Hij ziet een barst in een ruit boven het pad. Zeker gekomen door de sneeuw van vorige week. Ja, hij kneep hem toen best even. Gelukkig viel het mee en dooide het witte pak alweer snel weg. Volgende week, na Kerst, maar even het dak op met de siliconenkitspuit. Dat moet voldoende zijn.
Hij kijkt op zijn horloge. Vier uur geweest. Tijd om naar huis te gaan. Daar wacht nog een klusje op hem. Konijn braden. Hij is er gek op. En op Kerst. Vrede op aarde door de geboorte van een Kind. Hij gaat er steeds meer naar verlangen.
Kees van Egmond
