Het was een goed gesprek geweest. Bijna veertig jaar later was hij ze op het spoor gekomen. De weduwe en haar drie kinderen. De moord op hun man en vader stond hem nog helder voor de geest. Een rozenkweker in Pijnacker. En hijzelf begon net als rechercheur. Het was zijn eerste moordonderzoek.
Een boze ex-werknemer was de dader. Enigszins onder invloed van drank kwam hij ’s nachts met de brommer naar de tuinderij. Belde aan bij het huis. Met valse voorwendselen had hij de bloemenkweker meegelokt de kas in. Daar aangekomen beroofde hij de tuinder van het leven met een spijkertrekker en een snoeischaar. En dat was nog niet alles, de tuindersvrouw wist wie hij was. Die moest dus ook uit de weg geruimd. Opnieuw belde hij aan. Of ze wilde komen. Dat deed ze, maar voor de zekerheid nam ze haar hond mee. Halverwege vertrouwde ze het niet. Ze besloot terug te gaan en waarschuwde de buren. Dat was haar redding. De moordenaar vluchtte weg.
Als rechercheteam hadden ze al snel succes. Goed opsporingswerk zorgde ervoor dat de verdachte diezelfde ochtend nog in de kraag kon worden gevat en voorgeleid aan de hulpofficier van justitie. Daar kwam ook het motief voor de moord aan het licht: De man beweerde dat hij nog geld tegoed had van de rozentuinder. Het zou gaan om 700 gulden voor werk dat hij twee jaar daarvoor had verricht. De echtgenote van de tuinder ontkende dat telkens. Volgens haar was de man gewoon betaald.
Uiteindelijk werd de dader veroordeeld tot 12 jaar gevangenisstraf. In werkelijkheid heeft hij daarvan nog niet de helft vastgezeten. Schrijnend voor de vrouw en kinderen van de tuinder. Je man en vader vermoord om… Ja, waarom eigenlijk?
De rechercheur zocht haar op na zijn pensionering. En ze was blij dat hij nog aandacht had voor die verschrikkelijke moord op haar man, alweer bijna veertig jaar geleden. Dat hij er een verhaal over wilde schrijven. Ze zag het als een eerbetoon voor haar man, Gerard Roeling. Ik las het ook en vond dat dit verhaal in het Vakblad een plaats moest hebben.
Kees van Egmond
