Ons kantoor bevindt zich in het commerciële hart van de stad, waar het tot voor kort krioelde van de mensen en waar parkeren een nachtmerrie was. Maar als ik nu naar buiten kijk, zie ik een levenloze, verlaten ‘avenida’. Tientallen eetcafés zijn inmiddels voorgoed gesloten en een veelvoud aan kantoorruimtes is leeg komen te staan.
De afgelopen vier maanden hebben landelijk ruim 270.000 werknemers hun baan verloren, zo berichtte de sociale zekerheid eerder deze week. Dat komt overeen met maar liefst 10% van de verzekerden. En het einde is nog niet in zicht. Op staatssteun of een uitkering hoef je hier niet te rekenen.
Als je geluk hebt vind je nog wat in de informele sector of op straat. Maar juist in deze veelal sociaal lagere milieus worden de coronavoorschriften minder nauw genomen. Hoe kun je immers je handen wassen, als je niet eens toegang tot stromend water hebt? En afstand houden wordt al evenmin gedaan.
De politie probeert wel in te grijpen, maar het is een kat-en-muisspel, waarbij de muis eenvoudig wegloopt en ontsnapt. Het dagelijks aantal coronabesmettingen in Quito neemt inmiddels weer in rap tempo toe. Dus de kans op een nieuwe lockdown ligt hier serieus op de loer.
Naast het economische slagveld, is er ondertussen een politiek slagveld aan de gang. Veel kopstukken zijn de afgelopen weken uit hun functie gezet vanwege wanbeleid, of vanwege gesjoemel met de aanschaf van mondkapjes en coronatesten. Ze leren het ook nooit af!
Anderen daarentegen zagen het zelf niet meer zitten, en zijn uit zichzelf opgestapt. Onder hen de vice-president van het land, waardoor we al weer voor de vierde keer in drie jaar tijd een nieuwe tweede bewindsman krijgen. Een unicum. Net als het coronavirus, is ook dat niet eerder voorgekomen in de geschiedenis van dit land.
Victor van Dijk,
Area manager Zuid-Amerika, FleuraMetz
Lees hier meer columns van Victor.
