De weerstand van de huidmondjes is de grootste belemmering voor de opname van CO2. Dat vertelde onderzoeker Sander Pot (Plant Dynamics) op de themamiddag Licht en CO2, donderdag in Demokwekerij Westland. Hij heeft het aandeel van verschillende weerstanden tegen CO2-opname onderzocht, samen met Wageningen UR, Photosyntax en Ecocurves.
Er zijn vijf factoren die de opname van CO2 door het gewas belemmeren. Dat zijn de weerstand van het kasdek (dus doorlaat van CO2 van buiten naar binnen de kas), de verdeling door de kaslucht, de weerstand van het gewas, de grenslaagweerstand op het bladoppervlak en de weerstand van de huidmondjes.
De CO2 wordt in de kaslucht goed verspreid, ook zonder ventilatoren, blijkt uit metingen bij freesia en tomaat. Er is altijd wat luchtbeweging in de kas, ook tussen het gewas.
Rond het blad is altijd een stilstaand laagje lucht. Daar moet de CO2 doorheen diffunderen. Hoe groter het blad, des te dikker is de laag. Extra luchtbeweging zorgt voor een iets betere opname van de CO2, maar de verdamping neemt sterk toe. Verhogen van de ventilatie heeft dus consequenties voor de vochthuishouding en het warmtegebruik, aldus Pot.
De weerstand van de huidmondjes is drie tot acht keer groter dan de grenslaagweerstand. Dit is de belangrijkste regulator voor het transport van CO2 naar het fotosynthese-apparaat. Het is dus van belang om de huidmondjes open te houden. Daar is het meeste winst op te maken, adviseert Pot.
De buitenlucht bevat tegenwoordig ongeveer 400 ppm CO2. Voor de meeste gewassen ligt het optimum rond 800 ppm. Dosering van CO2 heeft dus nog steeds nut, zegt de onderzoeker. Wel zit daar een grens aan. ’Meer is beter’ gaat niet op. Planten kunnen lui worden als ze veel te veel CO2 krijgen gedoseerd. Overigens is dat omkeerbaar; als planten twee weken bij een normale CO2-concentratie groeien, hebben ze zich weer aangepast.
Het onderzoek is gefinancierd door Kas als Energiebron.
