De kop van het eerste verhaal dat ik in 2006 schreef voor Bloemisterij luidde: ’Alweer een week zonder CO2 van Shell’. Het was al de derde storing sinds het begin van de levering door Ocap, een jaar eerder. Een paar regels verderop in dat verhaal stond: ’Ocap zoekt naarstig naar een oplossing om de levering in de toekomst veilig te stellen.’ Op dat moment werden de problemen nog als kinderziektes gezien.
Inmiddels zijn we tien jaar en een aantal verhalen verder. Er is een bron bij gekomen en de leveringszekerheid is ietsje verbeterd, maar nog lang geen 100%. Als het werkt is Ocap fantastisch, maar er gaat te vaak iets fout. Een storing, een onderhoudsbeurt bij Shell, een faillissement bij Abengoa; telkens is er een nieuwe tegenslag. Het lastige voor Ocap is dat ze afhankelijk is van slechts twee partijen, voor wie CO2 ook nog eens een restproduct is. Voor de producenten heeft het geen enkele prioriteit.
Ondertussen wordt de glastuinbouw steeds verder afhankelijk van Ocap. Een duurzame energievoorziening is alleen mogelijk als er genoeg CO2 uit niet-fossiele bronnen beschikbaar is, stelt LTO Glaskracht. En dat is toch de kant die het op moet. Na tien jaar mag je wel vaststellen dat het op deze manier niet gaat lukken. Volgens Ocap zelf zou een onderzeese CO2-opslag, in combinatie met een extra bron, definitief een einde maken aan alle problemen. Als dat klopt, dan valt een belangrijk puzzelstukje op zijn plek.
Deze oplossing vraagt echter een forse investering die Ocap en de glastuinbouw niet zelf kunnen opbrengen. Het is dus aan het nieuwe kabinet de taak – met het oog op het klimaatakkoord – om hier geld voor vrij te maken.
Joef Sleegers, vakredacteur Vakblad voor de Bloemisterij
