In december 2009 bereikte Lake Naivasha zijn laagste punt in decennia. De beschuldigende vinger ging direct naar de tuinbouwbedrijven rond het meer. Achteraf gemeten veroorzaken deze bedrijven minder dan 5% van de dagelijkse daling; de rest komt grotendeels door verdamping. Water wat de bedrijven onttrekken, komt weer terug in het meer. Gezuiverd en al. Toch is tot op de dag van vandaag deze negatieve publiciteit buiten de sierteeltsector blijven hangen.
Als men zich echter alleen al in de naam van het meer had verdiept dan was het oordeel wellicht anders geweest. Naivasha betekent volgens de Masai, het nomadisch volk in Oost-Afrika, het water dat komt en gaat. Op dit moment is de waterlijn 600 meter opgeschoven sinds december 2009. Jammer voor het personeel van Florensis Kenia want hun sportveld ligt nu enkele meters onder water. Nee hoor, het personeel heeft inmiddels voldoende alternatieven voor hun ’verzopen’ sportveld.
De tuinbouwsector heeft samen met lokale en landelijke overheid na die negatieve publiciteit zijn verantwoordelijkheid genomen. Ze zijn zich gaan afvragen wat te doen in een soortgelijke situatie. Zo zijn op vier plaatsen om het meer borden geplaatst waar de actuele waterniveau wordt weergegeven en wat te doen bij bepaalde waterniveaus. Zo is er een stoplichtsysteem geïntroduceerd: bij een groen niveau mag water worden onttrokken gebaseerd op de verleende vergunning, bij oranje mag 70% daarvan worden onttrokken als ik het goed heb en bij rood uiteraard niets. Het ’waterstoplicht’ is sindsdien altijd op groen blijven staan. En sindsdien is lozen van afvalwater uit den boze.
Dit wetende is het toch anders een boottocht maken op dit prachtige meer. Helaas was ik de enige in het reisgezelschap, dat op uitnodiging van Florensis onder meer haar bedrijven bezoekt in Kenia en Ethiopië, die die boottocht moest missen. Ik had op dat moment een interview. Ja, zoals dan wordt gezegd: business before pleasure.
Peter van Leth
