Afgelopen zaterdag hadden we een gezellig verjaardagsfeestje van een Nederlandse vriendin die in Quito werkt bij de Verenigde Naties. Daar is ze verantwoordelijk voor de bescherming van vluchtelingen, en zodoende heeft ze de nodige internationale contacten.
Met een biertje in de hand en in aanwezigheid van enkele diplomaten en invloedrijke ambtsbekleders kwam het gesprek al snel op de politieke koers die Ecuador vaart en wat er op economisch vlak moet gebeuren om Ecuador er bovenop te krijgen: de staatsuitgaven reduceren, de wetgeving rond arbeidsovereenkomsten hervormen, buitenlands kapitaal aantrekken, meer industrie en minder import. Afijn, alle economielessen kwamen aan bod.
Het weekend was nog niet voorbij, of de eerste hervorming voor de sierteelt werd aangekondigd. Binnenkort keert een deel van de oude wetgeving terug, waarbij arbeiders weer zes dagen per week mogen werken in plaats van vijf, mits de 40-urige werkweek gehandhaafd blijft. De huidige wetgeving schrijft voor dat iedere medewerker recht heeft op 48 aaneengesloten uren rust, waardoor er de laatste jaren in de bloemensector nauwelijks gewerkt werd op zaterdag en zondag. Met de terugkeer van de oude wet, kan er weer van maandag tot vrijdag van 7 tot 3 gewerkt worden en op zaterdag van 7 tot 12. Door het dynamische karakter van ons vak, is dit erg prettig.
Maar ook op een hervorming van de arbeidscontracten zitten we met smart te wachten. In Ecuador was de norm dat een medewerker bij indiensttreding een proefperiode van drie maanden krijgt, waarna deze bij tevredenheid verlengd kan worden tot één jaar, en daarna eventueel met nogmaals één jaar. Na uiterlijk twee jaar volgt dan automatisch een vast dienstverband. Maar sinds een aantal jaren terug zijn die verlengingen tot één of twee jaar niet meer toegestaan en volgt na drie maanden al automatisch een vaste indiensttreding.
Ronduit waardeloos natuurlijk, waar niemand bij geholpen is. De werkloosheid is ongekend hoog en de situatie zo kwijnend, dat veel van de in het buitenland afgestudeerde jongeren na terugkeer hier nauwelijks een fatsoenlijke job vinden.
Die vriendin moet maar wat vaker per jaar jarig zijn. Wie weet wat er dan allemaal nog te halen valt!
