Het was op een teleurstelling uitgelopen. Het leek veelbelovend. Er stond een tuin te koop, niet zo heel ver weg. Maar toch. Om dat nu voor te stellen aan de andere firmanten? Dichterbij was beter. Overzichtelijk. Helaas.
Zijn pa begrijpt hem wel. Als je jong bent bruist het bloed door je aderen. Elke keer als je een kunstje geleerd hebt, dan smaakt dat naar meer. Stilstand is achteruitgang. Groeien wil je! Kijken waar je grenzen liggen. Want als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg. Een oudere generatie die op de rem trapt kun je dan slecht gebruiken. Maar soms moet je gewoon geduld hebben. ‘Geloof me, er staat hier een tuin op de weg, die komt vanzelf naar ons toe.’
Want zo werkt het vaak. Ondernemen is ook geduld hebben. Het juiste moment afwachten. Er is niet voor niets een gezegde over haastige spoed. Maar ja, er is nu eenmaal ook tijd voor nodig om dat te ontdekken. Gaten in de markt zijn zeldzaam. Toewijding en geduldig doorwerken leidt nog altijd tot de beste resultaten.
En dan komt daar zomaar opeens, middenin de warme zomer, een telefoontje. De plaatselijke makelaar aan de lijn. Tuin te koop. ‘En jullie hebben in het verleden je vinger weleens opgestoken, dus vandaar dat we je als een van de eersten inlichten.’ Ze kijken elkaar aan. Is dit de kans? En hoe zitten de andere broers erin?
Dat wordt al snel duidelijk. ‘Laat ons maar rustig hier op onze eigen tuin zitten, maar gaan jullie gerust je gang om een en ander uit te werken.’ Dat is nog eens constructief overleg. Binnen een paar weken staat het spel op de wagen. Offertes opgevraagd, een ondernemersplan geschreven, banken benaderd. En, niet onbelangrijk, verbreding gezocht van de vennootschap. Want voor nieuwe plannen zijn sterke jonge schouders nodig.
En zo nadert het eind van het jaar. Eerst een stip op de horizon, nu binnen handbereik. De eerste plantjes staan al te groeien bij de plantenleverancier. Iedereen heeft er zin in. Op hoop van zegen. Want daar eindigt en begint elk jaar mee.
