2018 was qua weersomstandigheden een lastig jaar voor de natuur en dus ook de tuinen. Met mijn zelfkritische blik heeft mij dat slapeloze nachten gekost.
Het begon met de ’Russische beer’, de straffe wind uit het Oosten. Er was toch best wat schade aan tuin en park. Vooral onze nieuwe opdrachtgevers maakten zich zorgen. De net gesnoeide bamboe verkleurde en viel uit. Jonge aanplant van de tuinen, aangelegd in de late herfst van 2017, had het ook niet makkelijk. Natuurlijk moesten deze tuineigenaren gerustgesteld.
Er was niet veel tijd voor herstel. De zomer stond voor de deur, drie maanden droogte en zon. Een droomzomer voor de mens, maar niet voor de natuur. Het stadspark dat we onderhouden was net heringericht. Veel bestrating eruit, meer gazon, een mooie nieuwe jeu-de-boulesbaan en een prachtige boardwalk in het IJ om ’over’ het water te kunnen lopen.
Door de boardwalk was het opeens heel makkelijk het water in- en uit te gaan. ’Mijn’ park werd nu gebruikt als stadsstrand! Honderden blije mensen uit de stad die dagelijks gingen zwemmen, zonnebaden, voetballen, ’chillen’ op het net ingezaaide grasveld en barbecueën op de jeu-de-boulesbaan. Met alle gevolgen van dien.
De nieuwe grasmat die geen tijd kreeg te ontkiemen, sigarettenpeuken, bierblikjes, bierdopjes, gravende honden, olifantenpaadjes en bomen en heesters die langzaamaan verdorden. Het zag er vreselijk uit. En het ergste was dat we er niets aan konden doen. Sproeien met water uit het IJ was geen optie, dit water is brak.
Het was een troost te zien dat de droogte overal zijn sporen naliet en dat het niet aan mij lag. Mijn zelfkritische blik mocht mij de kop niet kosten. Een schrale troost, dat wel.
