‘Je zal nog even geduld moeten hebben, de planten zijn nog niet gearriveerd. Ik verwacht ze elk moment.’ Het is maandagmorgen, zeven uur. Ik zie haar denken: ‘Dan had ik nog wel even op m’n bed kunnen blijven liggen…’ Helaas.
Mensen moeten vaak om ons lachen. De moeder van mijn aanstaande schoondochter ook. ‘Jullie eten toch altijd precies om half 6? Dat vind ik grappig!’ Ik heb geen idee wat daar grappig aan is, maar als ik een ander een plezier kan doen, prima. En inderdaad ja, wij houden van vaste tijden. Dat geeft duidelijkheid. Iedereen vliegt alle kanten op aan het begin van de dag en als er dan een rustpunt is om half 6, mooi toch?
Vroeger bij ons thuis was het om kwart over 6 etenstijd. Eerst werd het nieuws en (nog belangrijker) het weerbericht op Hilversum 3 beluisterd en daarna vouwden we onze handen. Een toenmalig vriendje van een van mijn zussen verbaasde zich er al over. Maar ja, hij studeerde en dan heb je natuurlijk helemaal geen notie van tijd. Een oom van mijn moeder kwam eens van het land en zag dat het eten nog niet klaar stond. Hij draaide zich om en ging weer aan het werk. Die genen dragen wij bij ons.
Inmiddels is er al een half uur verstreken. Ik besluit maar eens te gaan bellen met de plantenleverancier. ‘Goedemorgen, zijn de planten al bijna hier?’ Dat blijkt een moeilijke vraag. ‘Ik ga de chauffeur even bellen. Ze zouden er al moeten zijn!’ Om mijn schoondochter in spe, want zij gaat de plantjes poten, gerust te stellen loop ik even naar voren. ‘Ik denk dat ze zo komen, maar ik weet het niet zeker.’
Nog een half uur later hang ik weer aan de telefoon. Inmiddels blijkt dat mijn broer ook gebeld heeft. Ook daar een scholier die aan het werk wil maar geen plantjes. De spanning loopt op. En dan komt het verlossende woord: ‘De chauffeur moest eerst naar Bleiswijk maar hij is naar Aalsmeer gegaan. Hij rijdt nu hier weg en is er over een half uur.’
Om 9 uur arriveren de planten. Er kan gepoot worden. En nu maar hopen dat we die tijd nog inhalen.
