Onderweg naar het Belgische Brugge voor een paar dagen er tussenuit besluiten we te lunchen in Bergen op Zoom. Daar waar ooit de Spaanse scharen werden gestut ligt nu een plein, bezaaid met terrassen. Het is zonnig en warm. De lunch is heerlijk.
Op de weg terug naar de auto passeren we een bloemenkraam. En zoals altijd kan ik het niet laten. Staat er nog matricaria? Jawel, een emmer gele, van een concullega, zie ik aan de hoes. Ik pak ze eruit en schrik. Niet omdat onze collega er een potje van heeft gemaakt, maar omdat ze al veel te lang staan. Daar ben je als kweker niet blij mee. ‘Kan ik wat voor u doen?’ vraagt de verkoopster die aan komt lopen. ‘Nee hoor,’ zeg ik, ‘ik ben zelf bloementeler en ik ben gewoon een beetje nieuwsgierig wat je hebt staan!’ En weg zijn we. Had ik het moeten zeggen?
Een paar dagen later spreek ik een bloemenhandelaar die tussen een Duitse grootgrutter en een paar handenvol siertelers opereert. Hij vertelt me hoe ze dat doen. Op maandag worden de schappen gevuld, op woensdag weer leeggemaakt en gevuld en vrijdag nog een keer voor het weekend. ‘Zo,’ zeg ik, ‘daar je sta je niet vaak bij stil, maar er worden dan denk ik nog heel wat onverkochte bloemen weggegooid.’ Hij beaamt het. Het is net als bij een bakker. Die maakt een inschatting hoeveel brood er verkocht wordt, maar hij zit er vast weleens naast.
Volle bloemenzaken, ik kom ze in het Vlaamse ook tegen. In Knokke staat in een winkelpassage een overvloed aan handel te wachten op liefhebbers. Het ziet er goed uit. Ik kom verschillende bekende namen tegen, van kwekers en van merken. Deze bloemist doet het goed, het ziet er prima uit allemaal. Je hoopt dat hij representatief is voor het merendeel in zijn sector.
Het zet me weer aan het denken over het bouwen van merken en het telen van kwaliteit. Over het vermelden van je naam of website op verpakkingsmateriaal. Want je bloemen of planten zullen terecht komen bij iemand die er een potje van maakt. Jouw naam staat erop. Wat moet je?
Kees van Egmond
ik haat jullie!!!!!!