„Je moet hier patent op aanvragen, ik ken juristen die hierin gespecialiseerd zijn!” Dochter Loes heeft een nieuwe vriend die voor het eerst mee is. Hij is onder de indruk van de manier hoe ik zwemvijvers bouw. „Ik zoek het zó voor je uit!”
De trend om zware bouwkundige constructies te maken, heb ik altijd links laten liggen. Een tuin moet samenhangen met de grond. Vijvers construeer ik dus heel licht, waardoor de verwevenheid met de tuin overeind blijft. Het levert mooie kraakheldere vijvers op waar je ook in kunt zwemmen. En zwemmen tussen bloemen is een heel bijzondere ervaring.
Maar dan komt het moeilijkste: de randafwerking, daar zie je vaak foeilelijke constructies. „Ontwerpen is overgangen creëren!” zei Michel Lafaille altijd en zo is het. Door met lichte panelen te werken kan ik de bloemen het water laten kussen. Ranker kan het niet. Maar om daar nou patent op aan te vragen?
Toch houdt het me wel bezig. Jarenlang heb ik aan dit concept geschaafd. Als een of andere cowboy mijn ideeën kopieert, zou ik daar behoorlijk de smoor over in hebben. Ineens bezie ik de enthousiaste vragen van de grondwerker met andere ogen. Hij zal toch niet… Ik denk er eens goed over na. Wat is er nou zo uniek aan dit concept?
Eigenlijk is geen tuin hetzelfde en dat vraagt steeds andere oplossingen. Mijn stijl ontwikkelt zich en daarmee mijn aanpak en mijn techniek. Bovendien sta ik op de schouders van velen. Ook ík word gevoed met kennis en informatie, bouw voort op wat anderen bedacht hebben. Nee, voor mij geen octrooiaanvraag op mijn vijverbouw. Leuke jongen, die vriend van Loes, maar zijn juristen mag-ie thuis laten. Het gesprek komt op bootjes en vakantie. We lachen en genieten nú al van het vooruitzicht.
(Foto: Peter Bennink)
