Ik hou van hergebruik. Wat ik in de ene tuin weg moet halen, plaats ik graag in een andere tuin, geef het weg aan de buren of zet het in onze eigen tuin als mijn man even niet oplet.
Mijn man doet (technische) productie voor festivals en concerten. Maar langzaamaan vermengt zijn werk zich met het mijne want alles vergroent, zo ook concerten en festivals. Down the rabbit hole in Beuningen heeft bijvoorbeeld 2.500 vierkante meter hek dat ieder jaar wordt volgehangen met graszoden.
Zo is de begrenzing groen en gaat deze op in het mooie omliggende landschap. Na drie dagen is het gras natuurlijk niet meer zo groen als bij de buren, maar dat valt niet zo op na een paar dagen feest.
Na dit festival worden deze graszoden op een grote hoop gegooid en dan? Dan zou ik zo graag deze grasplaggen gebruiken om ‘tuunwallen’ van te maken. Een tuunwal is een van plaggen gemaakte afscheiding tussen twee percelen grond. Je ziet deze wallen onder andere op het Waddeneiland Texel. Deze afscheiding is bedacht rond 1640 om de schapen op hun eigen weide te houden. Voor die tijd mochten de schapen het hele eiland begrazen.
Bij oude tuinwallen gemaakt van grasplaggen die niet bemest zijn, krijg je een speciale vegetatie. De schapen begrazen de wal, de grond verschraalt en de stikstof spoelt uit. En dán groeit er Engels gras, grasklokje, muizenoor, geel walstro, zandblauwtje, zandhoornbloem en fijne kervel.
In totaal zes plantensoorten die op de lijst van bedreigde soorten staan zijn aangetroffen op deze Texelse tuinwallen. Deze planten maken dat er weer insecten op af komen die ook op de rode lijst staan. De Texelse zandbij bijvoorbeeld en de klokjesdikpootbij. Dit is reclame voor hergebruik, lijkt mij.
