Toegegeven

Reagerend op de column van Mark Kino met de oproep onze fouten toe te geven, hier mijn verhaal:

Bij de kleinste tuin ooit ontworpen en aangelegd ging álles, maar dan ook álles mis. Deze mensen wilden uitsluitend bestrating met een stukje kunstgras voor hun zoontje om op te spelen. Echt gras had hier geen kans van slagen. Het leggen van de strook kunstgras besloot ik uit te besteden. Daar heb ik geen ervaring mee en wil ik ook geen ervaring mee krijgen.

Het ging om een strook van 4 bij 6 meter. Blij was ik dat er rollen van 4 meter breed blijken te bestaan, zo kon het stuk aan één gelegd worden. Maar volgens het ingehuurde bedrijf bepaalde de kijkrichting hoe het kunstgras kwam te liggen en het kon dus niet uit één stuk gelegd worden. Het werden twee banen met toch een lasnaad.

Daar had ik in moeten grijpen. In een tuin van postzegelformaat is er niet zoveel ‘kijkrichting’. Omringd door muren en schuttingen, grenzend aan twee slaapkamers, is dat niet van belang, kijkrichting. En die ene lasnaad mislukte ook nog, een wijkende naad was het!

Het hele kleine terras dat we gingen leggen had ik verkeerd berekend. Ik had 700 stenen en dus ook ophoogzand te veel besteld. En alles moest aan-, en dus ook weer áfgevoerd door het huis. Het enige groene element was het planten van een leiboom, er stonden er al twee en ik wilde er graag nog een bij planten. Dat lukte niet want er bleek een niet te verwijderen betonnen plaat onder de grond te liggen van de naast gelegen garage.

Uiteraard hebben we alles opgelost. We hebben de walen en zand afgevoerd, het kunstgras tóch zelf gelegd en de boom in een andere tuin geplant. Het is uiteindelijk een mooi klein kunsttuintje geworden. Toegegeven, we maken allemaal fouten en daar leren we van.