Morgen is alweer de laatste dag van ons bezoek aan de sierteelt in Ontario, Canada. We bezoeken dan nog twee bedrijven en vliegen terug naar Amsterdam. We hebben een positieve indruk gekregen. Het gaat goed met de bedrijven die we bezochten; ze investeren, hebben een toekomst en maken kwalitatief sterke producten.
Uiteraard gaat dat niet vanzelf. Ik schreef al twee keer eerder dat de tien jaren ervoor moeilijk waren en veel bedrijven afhaakten. Ook voor de bedrijven die overleefden, blijft het iedere dag weer topsport. Of zoals een van onze reisgenoten het noemt: Champions League.
Het is voor Canadese telers ook balanceren op een hele dun draadje, wierp ik aan het begin van de avond op tijdens een ‘netwerkbiertje’ met Canadese kwekers vanavond. De dollar is sterk, maar kan voor wat voor redenen ook in elkaar storten.
De rol van de veilingen – in Montreal zit er ook nog een – is marginaal en kwekers moeten zelf hun producten verkopen. En dan gaat een teler ’s avonds wel eens naar bed met het gevoel dat hij de volgende dag examen moet doen. Lukt het me morgen om mijn planten of bloemen te verkopen? Haal ik een voldoende?
Vandaag reden we door de sneeuw naar St Davids Hydroponics, een kwekerij met 40 ha paprika en 7 ha aubergine. Het kan geen kwaad om over de heg te kijken.
Antoine van der Knaap legde ons uit dat de paprikaprijzen bepaald worden door de wereldmarkt. Er is concurrentie van paprika’s uit Mexico en van de buitenpaprika’s in Florida en Californië. En als de prijzen in Noord-Amerika hoog zijn komen er Hollandse paprika’s de plas over of soms worden er Hollandse paprika’s gedumpt. Met bloemen is het niet anders. De prijsvorming is afhankelijk van de wereldmarkt.
Het sneeuwde dus vandaag. Soms sneeuwt het in april, zong Prince eens. Voor Ontario gaat dat zeker op. Nu hebben telers hier toch geen klagen over de afgelopen winter. Op een paar dagen na was het niet extreem koud. Vandaag bleef de thermometer boven nul, de gevoelstemperatuur lag echter 20ºC lager. Er blies een koude, gure wind dwars door je kleding heen.
Ontario wacht op de lente. Momenteel heeft het landschap iets Oost-Europees. Alsof je door Polen rijdt. Het is grijs en kaal. Talloze (fruit)bomen wachten op blad en vruchten. Kersenbomen, pruimenbomen en druivenbomen. De Winery’s hebben het nu nog rustig, maar over een paar maanden is dat anders. Talloze toeristen zullen op het prachtige landschap van Ontario afkomen en zich storten op de wijngaarden en de Niagara Falls.
Volgens Pim Boekestijn van Virgil Greenhouses staat er in Ontario 4000 ha aan wijnbomen. Dat is niet zo verbazingwekkend. Het zuiden van Ontario ligt op dezelfde hoogte als Marseille. De doorgaans koude winters en warme zomers maken dat teeltomstandigheden hier anders zijn.
Boekestijn gaat dat mogelijk ondervinden met ranonkel. Hij teelt al jarenlang freesia en heeft in zijn zoon en schoonzoon twee enthousiaste opvolgers gevonden. Behalve freesia teelt hij nu ranonkel. De komende tijd vindt hij uit wat ranonkel hem kan brengen. Kan hij een hoge productie scoren met Succes, Pompon en Elegance? Wie weet.
Bijna 100% van de potplanten- en bloemenkwekers heeft Hollandse wortels. In de jaren zeventig kwam een hele golf. In de jaren negentig kwamen ook de nodige kwekers. De laatste jaren is het rustiger met de emigratie van Nederlandse tuinders naar Canada. Een van de eerste Nederlanders was wellicht de vader van Clarence en Stuart van Staalduinen van Bayview Flowers. In 1948 emigreerde hij met zijn vrouw naar Canada.
Het grappige is dat misschien uitgerekend een van de niet-Hollanders de oudste wortels heeft in Canada. We bezochten vandaag Schenck Farms and Greenhouses en Lou Schenck vertelde ons dat een van zijn voorvaderen in 1840 van de Elzas naar Canada verhuisde. Eind negentiende eeuw begon een van zijn afstammelingen met de fruit en groenteteelt. Na de Tweede Wereldoorlog kwamen daar potplanten en bloemen bij.
Een rondgang over zijn bedrijf was als een toer door de geschiedenis van de Canadese sierteelt. We liepen door schier onverwoestbare kassen uit 1934, 1951, 1966 en van recentere jaren. Het was een mooie ervaring
„Als ik er geld voor krijg om de kassen te slopen en te verhuizen dan doe ik dat”, zei Schenck. Maar voorlopig zit dat er niet in. De grond waar hij en zijn voorvaderen al jaren op tuint, blijft de bestemming tuinbouw hebben. Zo blijft Ontario verzekerd van haar eigen Historische Tuin Aalsmeer of Westlands Museum.
Goede morgen
Hoe komt het dat de Nederlanders zo een gesloten gemeenschap zijn in Canada ?
Dit viel op vanaf ons eerste klantenbezoek in 1980.
Wij hadden het voorrecht, na 31 zakenreizen Canada en de Canadezen zeer goed te kennen.
Met vriendelijke groeten