Ik ben op de verjaardag van mijn moeder. 78 is ze geworden. Met mijn broers zitten we gezellig bijeen in de knusse huiskamer van haar appartementje waar ze woont sinds mijn vader is overleden. Het heeft iets oorspronkelijks. Zo bij elkaar zitten. Iets tijdloos… Ook een paar zussen van mijn moeder zijn gekomen. Hippe tantes van in de 70, met gekleurd haar en blouses van doorschijnende stof. Ondanks de moderne look zie je de ouderdom in hun gezichten komen. Ingevallen bekkies, rimpels die niet meer weg te poetsen zijn.
„Ze zitten op een kantelpunt”, bedenk ik me als ik de dames bezie. Nog even en het is gebeurd. Dan wordt het haar niet meer geverfd en wordt de houding star en krom. Ik kijk naar mijn moeder en besef hoe oud ze is.
Ruw word ik uit mijn gemijmer gestoord als tot mijn stomme verbazing de dames complete iPads tevoorschijn halen. Ze hebben de technologie volledig omarmd. Ik zie werelden van familieleden die ik voor het laatst zag in mijn kindertijd en waarvan ik de levens alleen nog maar vermoedde. Ik moet knipperen met mijn ogen om het tafereel in die kamer tot me door te laten dringen. Drie oudjes met een technisch wonder in de schoot die geen normale zin kunnen formuleren zonder de beelden te tonen die suggereren dat hun woorden waar zijn.
„Het wordt morgen mooi weer… kijk maar! Tante Leen woont in een mooi huis… kijk maar!” Obsessief wordt een constante stroom plaatjes geprojecteerd. Elke zin smoort in de kiem, nog voor het zeggingskracht krijgt. Van de hak op de tak.
Wat me vooral verbaast is het verschil. Wij, mijn broers en ik, zitten er maar een beetje bij. Wij, van de laatste generatie die niet is opgegroeid met computers dachten even bij mijn moeder thuis te zijn. Net als vroeger. We kijken elkaar meewarig aan. Een illusie armer.
Ondertussen rent mijn moeder rond met hapjes en drankjes. Zo kennen we haar. Bang dat er iemand tekort komt. Met de biertjes en de sherry en de zoete witte wijn wordt het toch nog heel gezellig. Dit zijn de momenten. Vastgelegd in ons bewustzijn. De verhalen komen weer boven. Verhalen over vroeger. Al zó vaak verteld dat ze weer leuk worden. Verhalen uit een tijdperk toen het woord beeldtaal nog niet bestond. Morgen gaan we weer naar onze digitale levens waarin alles en iedereen wordt gedeeld. Nu even niet. Nu even zwijmelen in de prehistorie. Zolang het kan.
