Ik scheid mijn afval. U ook? Logisch. Afval is een probleem. Zwerfvuil – lees plastic – bedreigt dieren en milieus. Dus alle initiatieven – ook de kleine particuliere – zijn welkom om het milieu te ontlasten. Plastic rietjes nee, zelf je boodschappentas meenemen ja. En graag snel statiegeld op plastic flesjes.
Natuurlijk is het lastig. Want als consument lijk je weinig invloed te hebben op hoe producenten hun goederen verpakken en transporteren. Al kom je een heel end met gezond boerenverstand. En het besef dat je misschien iets wel kán, maar niet hóeft te kopen. Of dat gemak niet gemakzuchtig hoeft te worden.
Maar dan toch. En nu niet als consument, maar als groene ondernemer/sector. Plastic gras. Echt waar?
Hoe kan het zijn dat een sector die zichzelf verkoopt als de oplossing voor groen en levende natuur stilletjes steeds meer geld verdient aan plastic gras? Hoe kan het zijn dat een sector die zichzelf presenteert als de gezonde en natuurrijke oplossing aan tafel bij beleidsmakers en politici hier geen afstand van neemt?
Kunstgras leeft niet. De bodem onder kunstgras leeft niet. Een smalle rand met bloemen maakt dan echt geen levende tuin. Het recyclen van kunstgras is zeer kostbaar en gebeurt bijna niet. Illegaal dumpen gebeurt dan dus wel. Meer dan 720.000 kilogram rubberkorrels verdwijnen in het milieu. Per jaar!
Ook dat is bodemverontreiniging en rondzwervend vuil. Hoe kan het dat dé groene sector die luid roepend vóór biodiversiteit is, boter op haar hoofd heeft en niets doet terwijl haar leden kilometers aan gezonde levende grond vernietigen voor, ja, waarvoor eigenlijk? Een beetje gemak?
De levende tuin. Jazeker. Maar VHG, daar hoort geen kunstgras in!
Beste Connie,
Jouw column ‘Plastic’ raakt bij mij een gevoelige snaar. Plastic in ons leefmilieu is inderdaad een zorgpunt. We hebben een heel karwei aan het opruimen van de plastic soep in de oceanen, waarbij het nog maar de vraag is of we dat ooit zullen kunnen klaren. Ik struin zelf met een vuilniszak regelmatig de bermen en bossen bij mij in de buurt af om zwerfvuil op te ruimen. Dat hoort daar niet. Kleine moeite in het gedrag van iedereen om die rommel niet achteloos daar achter te laten.
Jij legt de link met kunstgras in de tuin. Daar kan ik me iets bij voorstellen, hoewel er dan wellicht ook nog andere aandachtspunten zijn. Ik zie regelmatig voorbeelden, die jij vast en zeker ook kent, van tuinen waarin kunstgras een manier is om er een groene uitstraling aan te geven. Dat heeft meestal te maken met het kleine formaat van de tuin, de ligging op het noorden of omdat de bodem niet veel anders toelaat. Het gaat mij dan ook te ver om kunstgras op voorhand te veroordelen. Ik vertrouw op de professionaliteit van onze leden om over de juiste toepassing en alternatieve groene opties te adviseren, deze deskundig aan te leggen en vervolgens ook weer verantwoord af te voeren op het moment dat het is versleten. Door dat laatste te doen, kan in dit geval het kunstgras via recycling weer aan een nieuw leven in een ander product beginnen. Daarmee zie ik dit ook als een voorbeeld van hoe we restmaterialen opnieuw kunnen gebruiken en de kringloop sluiten. Ook dat is onderdeel van De Levende Tuin.
Ik waardeer het bijzonder, dat je in jouw column de aandacht voor vergroening en groene materialen vraagt. Dat is volgens mij ook de kern van wat ons hoveniersvak inhoudt. Goed om elkaar als vakgenoten daar scherp op te houden. Dank daarvoor!
Groet,
Egbert
(Egbert Roozen, directeur Branchevereniging VHG)
Plastic hoort niet in een tuin. Als je tuin klein is en op het noorden ligt; accepteer het en zoek naar niet vervuilende alternatieven(natuurlijk materiaal) Het hergebruiken van plastic is een niet goed argument. In het onderhoud van plastic gras komt veel plastic deeltjes vrij. Ik hoor vaak het argument dat natuurlijk gras niet handig is voor de kinderen: het buiten spelen gaat gepaard met vuile kleren en in contact komen met de natuur. Alstublieft stop met het verdedigen van plastic gras in de tuin.
En wat dacht je dat worteldoek doet voor de bodem? Precies hetzelfde en dat wordt ook te pas en te onpas neergelegd. En het helpt voor geen meter, behalve dat het bodemleven om zeep helpt. Ook weg ermee.
Goed punt Connie en Tinka. Een ander voorbeeld is infiltratiekratten op de zandgrond. Meestal ook niet nodig. Men loopt elkaar gewoon achterna zonder na te denken hoe het ook anders kan.
Helemaal mee eens Connie, plastic afval hoort niet in de tuin! Ik heb ooit kunstgras uit een speelplek moeten verwijderen en afvoeren, weet met welk (financieel) probleem je dan opgezadeld wordt. Als je met de trein van Apeldoorn naar Amersfoort reist langs de vuilnisbelt bij Barneveld, ziet je hoe groot het kunstgrasafval probleem is. Er ligt een nog steeds groeiende berg kunstgrasafval, niet te recyclen. Ik vind ook dat je een project duurzaam moet aanleggen zo, dat je de volgende hovenier niet met problemen opzadelt! Er zijn zoveel leuke alternatieven voor (kunst)gras te bedenken die ook weinig onderhoud vragen. Een stukje prairietuin? Mooi zand/grint met wat siergrassen, en misschien de uitdaging voor de groene sector: wat mooie gemengde lage bodembedekkers zoeken ter vervanging van de grasmat! Ik denk dat een creatief alternatief trouwens ook goed is voor het visitekaartje van de hovenier zelf! De klant altijd achterlaten met iets waarvan anderen zeggen ‘Wauw, dat wil ik ook…… ‘! Een saai stukje kunstgras is dat zeker niet!
Beste Egbert,
dank voor je reactie op mijn column over kunstgras.
Je hebt gelijk dat er nog andere aandachtspunten zijn, maar in een column is per definitie beperkt ruimte.
Je hebt geen gelijk als je stelt dat kunstgras onderdeel is van een recyclebare kringloop. Op geen enkele manier – materialen voor productie, productie zelf, transport van aan- EN afvoer, plus de rubberkorrels vervuiling – is daar op dit moment sprake van.
Waar ik het meeste moeite mee heb, is jouw redenatie dat kunstgras goed is om ergens “een groene uitstraling aan te geven”. Dat is per definitie in strijd met “De Levende Tuin”. Niet net alsof doen. Er zijn voldoende manieren om een levende tuin te maken, óok op moeilijke plekken.
Voedt je leden op, zorg voor vakkennis zodat juist op die plekken het vakmanschap tot haar recht komt. Help je leden met de communicatie, zodat deze goed aan klanten kunnen vertellen dat niet alles mogelijk is op elke plek.
We zijn het eens dat juist onze sector bij uitstek geschikt is om primair goede dingen voor milieu en biodiversiteit te doen. Maar “net doen alsof” iets leeft, dat kan niet.
Ik kom je graag een keer helpen met zwerfafval opruimen.
met groet,
Connie