Oké, ik heb te veel hooi op MIJN vork genomen. Als ik last van mijn rug krijg, weet ik dat ik te ver gegaan ben.
En het ging juist zo goed. Voelde me als een beer. Maar mijn beslissing om die pergola zelf te bouwen was een brug te ver. Al het ‘zware’ werk had ik uitbesteed, maar deze houtconstructie vond ik veel te leuk om door anderen te laten doen. En te belangrijk! En dus ging ik zelf aan de slag. Heerlijk!
Ooit heb ik de beslissing genomen om hovenier te worden. Met een degelijke Boskoopse opleiding en hier en daar een beunklusje startte ik al snel mijn eigen bedrijf. Met als gevolg dat ik binnen twee jaar nauwelijks meer actief in de tuin was en als regelneef drie ploegen stond aan te sturen. Steeds meer kwam de focus op ontwerp en advies. In 2004 wist ik het zeker: ik wilde ontwerper worden. Dus gestopt met hovenieren en gáán met die banaan! Mooie ontwerpklussen volgden en bepalen nog steeds de orderportefeuille.
Maar ergens bleef het kriebelen. Gewoon in een tuin staan met een stapel balken en daar iets moois van maken… Met als resultaat dat ik nu bij de fysiotherapeut zit.
Maarten is een rustige, stevig gebouwde dertiger. Precies zoals je een fysiotherapeut verwacht. Zo 1 á 2 keer per jaar zit ik hier als ik weer eens over de schreef gegaan ben. Maarten is dan mijn reddingsboei, die ik met beide handen vastgrijp als ik weer eens stijf en krom zijn praktijk binnenstrompel.
Nadat hij me uitgebreid laat vertellen hoe het nu weer is gekomen, laat hij me in onderbroek plaatsnemen op de onderzoekstafel. Het gekke is dat hij niet veel doet. Hij meet en voelt hoe vanaf het bekken de stand van zaken van de wervelkolom is. „De constructie staat nog prima overeind”, is zijn vaste analyse, „maar hier en daar zit er een slotboutje scheef.” Als een hovenier loopt hij de pergola in mijn rug na, duwt en timmert het geheel weer recht, waardoor ik met een week of wat weer als een jonge god verder kan.
Of ik het ooit afleer? Ik hoop het niet.. Pergolaatjes zijn nu eenmaal onweerstaanbaar, en belangrijk!
