Laatst zat ik in een vergadering over een terrein dat ontwikkeld moet gaan worden. In dat overleg hield ik een korte uiteenzetting over de randvoorwaarden die gelden voor de buitenruimte, volgend aan het beleid van de desbetreffende gemeente. Waarbij ik aangaf dat, mede door klimaatverandering, het goed zou zijn om deze locatie klimaatadaptief in te richten, met groene randen, waterpasserende verharding et cetera.
Wie schetste mijn verbazing toen de adviseur, belast met de ontwikkeling van deze plek, reageerde met de opmerking: „We kunnen hierover discussiëren, maar klimaatverandering is ook maar een mening.” Ik knipperde met mijn ogen, en wist niet hoe ik daar op moest reageren.
Hoewel dit voorval meer dan een week geleden is, blijft het door mijn hoofd zingen. Hoe rechtvaardig je de gedachte dat, zelfs als je niet gelooft in klimaatverandering, je geen kwaliteit hoeft te leveren? Zie je zoveel liever asfalt dan een groen ingerichte ruimte? Wat heb je te verliezen als je meewerkt aan een klimaatadaptieve ruimte? Zelfs als over 20 jaar blijkt dat klimaatverandering minder erg uitpakt dan voorspeld, is het dan zo erg als onze buitenruimtes minder verhard, groener en biodiverser zijn?
Eerder stel ik de vraag: ’Kunnen we het ons permitteren om niet gelijk te hebben? Wat zijn de gevolgen hiervan?’ Het is als met corona. Konden we het ons permitteren om corona af te doen als griepje, of waren we verplicht het serieuzer te nemen, zodat we achteraf niet hoeven te zeggen: hadden we maar anders gehandeld.. Nemen onze kinderen het ons niet zeer kwalijk als we hun toekomst om zeep hebben geholpen? Daarnaast kan ik me niet voorstellen dat onze kinderen straks klagen als we ze een mooie groene wereld achterlaten.
