De eerste die ik sinds lange tijd sprak was een donkere man met rastahaar aan het tafeltje naast me. Boven de bar stonden de gouden letters waarmee de naam van Grand Café De Rechtbank was geschreven. In 10 jaar tijd was er nog niets veranderd. Hij vroeg me waar ik vandaan kwam. „Het antwoord op die vraag hoop ik hier te vinden,” zei ik. Daar liet ik het bij en bestelde een Merlot. Hier was het begonnen…
Het kwam op een perfect moment. 2009 was het jaar dat ik mijn kennis grondig wilde uitbreiden. Het werd de cursus Stadse Landschappen. Ontwerpkunde vanuit een breed perspectief. Eén lange teug van een magische drank. Na afloop van de lessen kropen we hier, op deze plek naast de tap, bij elkaar en deden de dag nog eens dunnetjes over.
De jaren daarna werd het een heuse beweging. Het ontwerpersvak emancipeerde. De Kantinegesprekken waren legendarisch, we luisterden naar de eerste van Mahler, om daarin de natuur te ontdekken. Op De Ontwerptafel werden projecten van ons becommentarieerd door topontwerpers.
Het meest tot de verbeelding sprak het O’fest, met lezingen, discussies en workshops. Allemaal om ontwerpers te verheffen in hun vak. Wie wil dat nou niet? Maar na de bloei kwam het verval. De jaren gingen tellen en nu was het klaar. Als een nachtkaarsje ging het uit. Het stemde mij droevig.
Toch was er iets veranderd. Hier, in dit Utrechtse café, lag die bron waar ik vandaan kwam. In de afgelopen 10 jaar was ik enorm geïnspireerd. Het ontwerpersbloed stroomde door mijn aderen. Ik wist wat me te doen stond. Il faut travailler. Je moet werken. Vanuit een vruchtbare bron. Alleen zo kun je ergens komen. Ik nam een slok van de wijn. 2019 diende zich aan. Het kwam op een perfect moment.
