Een margrietensoort heeft een natuurlijke afweer ontwikkeld tegen bladluizen. De plantjes produceren de alarmgeurstof van bladluizen waardoor ze op de vlucht slaan. Diezelfde geur trekt lieveheersbeestjes aan, wat de bloemen een dubbele bescherming biedt. Dit blijkt uit recent onderzoek van Wageningen UR.
Het is al vaker in het laboratorium aangetoond dat planten alarmstoffen van bladluizen kunnen uitscheiden. „We hebben nu voor het eerst in het veld aangetoond dat dit werkt”, zegt Maarten Jongsma, onderzoeker bij Wageningen UR.
De margrieten gaan daarbij heel geraffineerd te werk: ze scheiden het feromoon af precies op de plek waar de luizen zitten, net onder de bloem. Ook rond het floeem, de zoete sapstroom, vindt een ophoping van de stof plaats. Het gen dat verantwoordelijk is voor de productie van dit feromoon is inmiddels gelocaliseerd.
„De sierteelt zou kunnen kijken of deze eigenschap ook in siergewassen voorkomt”, oppert Jongsma. „Chrysant is daarbij een logische eerste stap, want die is familie van de margriet. Je zou het gen bijvoorbeeld kunnen inkruisen, of introduceren via genetische modificatie. Dat laatste is overigens lastig, want genetische modificatie is niet toegestaan binnen de EU.”
„Het feromoon isoleren en over het gewas spuiten is geen optie”, meent de onderzoeker. „In de eerste plaats is het een tamelijk vluchtige stof, dus je zou een slow release moeten hebben. Maar belangrijker is dat luizen niet meer zouden schrikken: als het een egale geur wordt, negeren ze het gewoon. Het is cruciaal dat de stof op bepaalde locaties in de plant wordt geproduceerd.”
