Met Rob was het vroeger altijd lachen! Als klasgenoten op de middelbare school was de wereld één grote zonnestraal en wij het middelpunt van het universum.
Ik herinner me die tijd als een enorme bevrijding. Niet dat we het slecht hadden thuis, maar er kwam een besef van onafhankelijkheid dat ons vleugels gaf.
Rob ging naar de MTS en ik naar de MTuS. Eén letter haalde ons uit elkaar. Hij ging in dienst en kwam daarna ergens op kantoor, ik startte mijn eigen bedrijf en had binnen no time vijf man aan mijn broek hangen. Natuurlijk zagen we elkaar nog wel eens. Het was altijd goed, het was altijd gezellig, maar het was nooit meer hetzelfde. Die verbondenheid in dat gevoel van onbeperkte vrijheid. Logisch. Je kunt niet eeuwig puber blijven. Tegelijkertijd was er altijd dat vage gevoel als in dat liedje van Acda & De Munnik: „Van al zijn jongensdromen was alleen het oud worden gehaald…”
Totdat ik, als een speling van het lot, weer tijd en ruimte krijg om zelf in die tuin aan het werk te zijn en hij, door fusie en sanering, zzp’er is geworden. Tijdens de aanleg van een tuin wordt me gevraagd een dak van een schuurtje te vernieuwen en zo komt het dat we samen staan te timmeren.
Zie ons nou eens staan in onze overall. Twee vijftigers met een buikje. Als Buurman en Buurman. Donkere wolken pakken zich samen. Bij vlagen valt de regen. Maar het deert ons niks. We zijn weer klasgenoten op de middelbare school.
Uit de radio klinkt Lee Towers en we zingen uit volle borst mee:
„When you walk
Through a storm
Hold your head up high
And don`t be afraid of the dark
`Coz at the end of the storm
Is a golden sky
And you’ll never walk alone”
Ja, met Rob is het altijd lachen..
