Okay, dit is de allerlaatste. Ik ben er helemaal klaar mee. Tja, misschien ben ik er te lang mee doorgegaan. Misschien is het al langer vergane glorie. Stoppen op je hoogtepunt is sowieso moeilijk, want zelfs al gaat het goed, soms verwacht je gewoon dat het nog beter kan. Maar de laatste weken heb ik beseft, dat is niet zo. Het wordt niet meer beter.
Sommige mensen hebben me nog geprobeerd te overtuigen om wat langer door te gaan. Maar eigenlijk was het al vrij snel duidelijk, al vanaf het begin zaten er fouten in. Ik bleef maar sleutelen, en sleutelen, en sleutelen. Maar ik heb een dappere beslissing genomen. Ik stop ermee, hij gaat eruit, die klote-potmachine. Ja, dat doet pijn, want op zich was het idee goed, stekken aan een lopende band, lekker efficiënt, de band bepaalt het tempo, overzichtelijk en goed te plannen.
Maar de tijd haalde de steklijn in, en door de steksteekrobot werd het systeem gewoon anders. Bovendien stond er standaard een vuisthamer naast en lagen er drie voorgeboorde afhalers klaar om er weer eentje te vervangen die afgebroken was. Dat ene potje die hij af en toe miste bij het inzetten hoopte dan weer op achterin de grondopvoer en we schrokken al niet eens meer van de openknallende klep omdat er gewoon te veel potjes klem waren komen te zitten.
Het tijdperk potmachine is voorlopig voorbij op deze kwekerij. We gaan vol voor een pot-in-tray-vuller. Kleiner, sneller en hopelijk minder storingsgevoelig. Ik zal hem niet missen, onze potmachine, duidelijk op een maandagochtend in elkaar geschroefd. We hebben nog even overwogen om hem naast de trayvuller aan te houden, maar eigenlijk gaat ie dan toch gewoon in de weg staan en vooral weg staan te rotten.
Kleine potjes en potmachines, het is een uitdaging zeggen ze. En het is waar, onze 10,5 cm-potten draaide hij bijna feilloos, maar de 1,5 miljoen 8 cm’s irriteerden me te veel. Dit is dus de laatste column over onze potmachine. Laten we hopen dat de eerste over een trayvuller nog lang duurt.
