„Pap, wil je helpen klussen?” Dochter Loes woont sinds kort samen met vriend Lev, driehoog achter boven een Turkse kroeg in Crooswijk, hartje Rotterdam. „Is dat niet gevaarlijk ’s nachts?”, vroegen wij voorzichtig, maar dat viel mee. „Soms zijn er clandestiene gokkers. Niets om je zorgen over te maken.” Daar deden we het mee…
We gaan een vlonder leggen op het piepkleine balkon. Maar dat valt nog niet mee. Je kan letterlijk je kont niet keren! Potten aan de kant, planken opzij, meten, weer alle potten opzij, zagen op de tuinbank en zo krijgen we de eerste plank keurig op maat op zijn plek. En dan gebeurt het.
Een losse plank die we even opzij hebben gezet vangt wind! In een impuls proberen we nog iets te grijpen. Mis! Over de balustrade zien we het stuk hout naar beneden zeilen, zich als een speer dwars door het dakraam van de Turkse kroeg borend. Glasgerinkel. Stilte…
Gerommel, een deur die open gaat. Twee Turkse meneren van middelbare leeftijd beginnen druk in het Turks te delibereren. Dan ontwaren ze ons, starend in de diepte en in die verstilling kijken we elkaar aan. „Sorry!”, het is Lev die als eerste iets weet uit te brengen.
Als we beneden komen treffen we vier besnorde heren aan om de kaarttafel. Spelen ze poker? Glasscherven op de grond. De vlonderplank steekt half uit het plafond. Hij is blijven hangen in het glas-in-loodraam onder de lichtkoepel. De mannen moeten er wel om lachen.
De sfeer ontspant en we wisselen gegevens uit. Poeh! Dat valt mee! Ik kijk om me heen. Niks geen Russische roulette in een smerig gokhol. Gewoon een nette kroeg. Vanaf het dak redden we de plank en plakken het gat af. Met een mooi verhaal maken we het balkon af. Klus geklaard.
