Klanten, ze komen in vele soorten en maten, van veeleisend tot snel tevreden en alles wat er tussenin zit. Veeleisende opdrachtgevers zijn veelal leuk; ze dagen je uit en houden je op het puntje van je stoel. De uitdaging zorgt er vaak voor dat ik scherper ontwerp en zodoende meer uit de gegeven ruimte haal.
Maar hierin schuilt ook het gevaar. Want als je op het puntje van je stoel zit, glij je er ook makkelijk af. Het evenwicht is af en toe moeilijk te bewaren. In hoeverre ga je mee met de klant, en waar trek je de grens? Op welke punten kom je tegemoet? Wat levert het op, en wanneer wordt het een energievreter?
Een goeie vuistregel hierbij is, zoals zo vaak: luister naar je intuïtie. Neem kort de tijd om te reageren. Wat vraagt de klant? Wat wil deze hiermee bereiken? Wat is de achterliggende vraag?
Zo gaf ik onlangs, na aandringen één van mijn klanten, vroegtijdig inzicht in de schetsen die ik voor ze aan het maken was. Een verzoek dat ik onderbouwd had moeten afwijzen, en waar ik had moeten doorvragen naar de achterliggende reden.
Het is namelijk niet handig al een schets te delen die niet compleet doordacht is. De lijnen staan er niet goed in, materialen zijn nog niet op elkaar afgestemd, en meer nog, de volledige context ontbreekt. Een schets met een summiere toelichting veroorzaakt ruis op de lijn.
Want de schets bleek, zoals je kan verwachten, niet de gewenste invulling van de tuin te weerspiegelen. Dit verstoorde, dan wel tijdelijk, de relatie met de klant. Zorgde voor meer werk, en minder werkgenot. Terwijl het de klant er eerder om te doen was meer randvoorwaarden voor het ontwerp mee te geven.
Het is daarom goed, in overleg, zelf de koers te blijven bepalen. Want de klant blijft koning, maar ik ben admiraal.
