Toen wij in 2012 van Amsterdam naar een klein dorp in Noord-Holland verhuisden, geloofden de mensen in onze nieuwe woonplaats niet dat ik met al mijn handgereedschap fietsend door het centrum van deze toen al drukke stad reed om tuinen te onderhouden. Vooral de mannen waren vol verbazing.
Maar in Amsterdam kon dat juist heel goed, de tuinen met het hoognodige handgereedschap onderhouden. De tuinen zijn vaak klein, meestal alleen toegankelijk door het huis, parkeerplaatsen nóóit voor de deur, dus machinaal werken is vaak geen optie. Indien er iets groots, langs of hoogs gesnoeid moest worden, dan belde ik iemand met de juiste gereedschappen en dus een auto.
Hier in het dorp gaat alles machinaal, de meeste mensen onderhouden de tuin zelf en zij zitten zeker niet te wachten op een vrouw met een fiets en alleen een setje handgereedschap en een bladhark. Maar nu, ruim vijf jaar later, zijn we langzaamaan naar elkaar toe gegroeid. Ik heb een echt huis met een oprit, een schuur, een bedrijfsbus en (accu)machines aangeschaft. Ik kom niet meer op de fiets.
Hier heb ik onlangs de opdracht gekregen een tuin te ontwerpen en aan te leggen bij mijn directe buren. En in de lente, bij het aanplanten van de nieuwe borders, toen de zon lekker scheen en iedereen thuiskwam van het werk, kwam de overbuurman vragen of ik dit nu allemaal had zitten tekenen en uitdenken thuis? En of ik, als ik tijd had, voor hen misschien ook een ontwerp wilde maken?
Toen droomde ik even weg. Wát nou als het hele dorp mij zou vragen hun tuin te ontwerpen en aan te leggen. Allemaal tuinen van Marseille! Dan zouden we het dorp ook gewoon Marseille kunnen noemen.
Oh oh, hoogmoed komt vóór de val! Toch?
