Ik was onderweg naar een klant. Er moesten bomen worden gesnoeid. Ik besloot even een ommetje te maken zodat ik een glimp op kon vangen van een ander project waarvan we de planvorming hadden gedaan. De hardware zou nu wel bijna klaar zijn zodat we de tuin in het najaar konden gaan aanplanten. Mijn mond viel open: de tuin was helemaal klaar, aangeplant en wel!
Ik maakte rechtsomkeert en besloot aan te bellen. De vrouw des huizes deed open en schrok duidelijk toen ze me zag. Ik sprak mijn verbazing uit. Ze hadden me twee jaar lang voorgehouden dat wij de tuin aan mochten planten. De andere zaken deden ze in eigen beheer. Vorig jaar was ik nog een aantal keren hier geweest om sturing te geven aan detaillering van bestrating.
„Waren jullie me plotseling vergeten?’’ gooide ik eruit. „Ja, ehh, moet je mijn man vragen’’, zei ze. „Het ging allemaal heel snel, we liepen tegen een partij beplanting aan.” Mijn God, nog liegen ook! We liepen tegen een partij beplanting aan? Toevallig bestond de partij precies uit de planten van ons beplantingsplan? Ik besloot netjes je te blijven. „Volgens afspraak krijgt u nu nog wel een rekening van het beplantingsplan’’, besloot ik mijn bezoek.
Ik voelde me genaaid. Dit zou me eigenlijk nooit meer overkomen. Het tuinontwerp hadden ze destijds keurig afgerekend. Voor het beplantingsplan hadden ze niet betaald. De mondelinge deal was dat ze dat gratis zouden krijgen in ruil voor de opdracht. Normaal laten we altijd alles schriftelijk bevestigen. Elke opdracht. Dit waren al vijftien jaar vaste klanten, ik dacht ze te kunnen vertrouwen. Niet dus.
De rekening van het beplantingsplan (€1.000) ontvingen ze de dag na mijn bezoek. Die staat inmiddels twee maanden open. Betalingsherinnering hebben ze had. Daar ga ik na mijn vakantie met frisse energie werk van maken.
