Overal waar ik kijk zie ik ‘het’, Fallopia japonica, Japanse duizendknoop. Bij het gehuurde vakantiehuisje, bij mijn buren in het dorp, langs de Franse snelweg, op de camping waar ik af en toe kom en in het achtergelegen natuurgebied.
Een klein beetje paniek krijg ik ervan. Dat gevoel is geboren uit de ervaring die ik er mee heb en de berichtgeving. Hele natuurgebieden in Amerika worden door dit gewas overwoekerd. Het is een mooi gewas, maar te veel van hetzelfde is nooit goed.
Ik onderhoud een terrein bij een prachtige synagoge in het centrum van Amsterdam. Deze synagoge is onlangs gerenoveerd. Huisrenovatie gaat altijd boven tuinrenovatie, maar in dit geval had ik het graag anders gezien. Het hele terrein staat vól met duizendknoop. Het groeit de synagoge in, tussen de stelconplaten door en het staat bij de buren! De duizendknoop is rondom het gebouw weggegraven om het funderingswerk te doen, maar de rest is blijven staan. Ik heb ze gewaarschuwd, maar niet alles kon tegelijk.
Er werd onderzoek gedaan, landelijk, naar de bestrijding van duizendknoop. Ik heb geprobeerd de synagoge mee te laten doen. Helaas hadden ze geen proeflocaties meer nodig. De mogelijkheden waren: afgraven, maaibeheer, glyfosaat, afdekken of begrazing. De laatste sprak mij wel aan. Tijdens de renovatie een kudde koeien, schapen of geiten laten grazen, midden in Amsterdam.
Nog een mogelijkheid was een kudde Bentheimervarkens te laten grazen. Bij toeval ontdekte een fokker dat zijn Japanse duizendknoop was verdwenen door deze door hem gefokte landvarkens. Ze hadden het helemaal vrijwillig opgegeten. De jonge scheuten van de duizendknoop schijnen naar rabarber te smaken. Hoe lekker zou dat varkentje dan wel niet smaken? Laat dat nou net geen goede combinatie zijn, de Joodse keuken en het eten van varkensvlees. Dan toch maar de kudde schapen misschien…
