Droogte van 2018

Traditioneel kijken we aan het eind van het jaar terug op de afgelopen twaalf maanden. Meestal lichten we daar de highlights uit; opvallende zaken of personen die in het nieuws zijn geweest. Dit jaar focussen we echter op slechts één gebeurtenis, namelijk de grote droogte die ons land sinds dit voorjaar in zijn greep heeft gehouden. En die droogte blijkt nog steeds voort te duren, ondanks dat er zo nu en dan een plens regen valt.

Ik durf nu al te stellen dat 2018 voor de jongere generatie eenzelfde ijkpunt wordt, als de zomer van 1976 dat voor mijn generatie was. Een eindeloos durende zomer waarin je geen auto’s meer mocht wassen en de gazons langzaam bruin kleurden. De extreme warmte bleef in 1976 echter beperkt tot slechts enkele plekken op aarde. Het afgelopen jaar had de extreme warmte zo’n beetje de hele planeet in zijn greep.

In Tuin en Landschap 25/26 zoomen we in op de gevolgen voor de groenvoorzieners; de planten die het niet hebben gered in de tuinen, de struiken in de gemeentelijke plantsoenen die er minder fraai bij staan en het groene erfgoed dat een klap heeft gekregen. Maar de effecten van de droogte reiken veel verder. We moeten gaan nadenken over een andere inrichting van de openbare en particuliere ruimte, over manieren om water te bufferen in tijden van overvloed en vast te houden bij hevige regenval.

Het lijkt mij dat dit dé opgave wordt het komende decennium, niet alleen voor gemeentes en andere overheden, maar ook voor de particulier. Want een klimaatbestendige inrichting van je tuin kost ook geld, zeker als je op een grondsoort zit waar het water niet makkelijk weg kan. En dat je een lange, droge periode als afgelopen zomer met alleen een regenton niet aan kan, lijkt inmiddels ook pijnlijk duidelijk.