Ik heb laatst een fantastische klus gerealiseerd in het centrum van Utrecht. Een bijzondere patiotuin, een waar verlengstuk van de woning. Het resultaat is overweldigend. Een houten vlonder begrensd met verschillende voor de plek ontworpen, gedeeltelijk verzonken, gegalvaniseerde plantenbakken met aan de muur een op maat gemaakt klimrooster voor verschillende soorten Clematis. Met, om het af te maken, een uitgekiend verlichtingsplan.
Meestal is dit het type bewoording dat je leest over gerealiseerde projecten. De superlatieven zijn niet van de lucht. Alles is goed en lijkt zonder enige slag of stoot gerealiseerd te zijn.
We moeten echter toegeven dat de realiteit weerbarstiger is dan dat. Waarom delen we zelden wat fout is gegaan? Waarom geven we, in ons vakgebied, onze gemaakte fouten zo moeilijk toe? Wat bijvoorbeeld overnieuw moest, wat bijgeschaafd moest worden lezen we zelden. We horen enkel succesverhalen. We zien fouten als iets waar we het niet over mogen hebben. We zijn bang dat ze aan ons gaan kleven. Jammer, want net van fouten delen leren we allen.
Daarom zeg ik eerlijk: tijdens bovenstaand project gingen verschillende dingen fout. Bijvoorbeeld bij de realisatie van de vlonder is voor deze klus de verkeerde houtsoort gekozen. En daarenboven hebben we die ook nog eens verkeerd verwerkt. Een goed uitgevoerde fout zeg maar. Echter, die fout hebben getackeld. Er is extra overleg geweest met de klant, de leverancier en de uitvoerende partijen. De vlonder wordt binnenkort vervangen. Fout hersteld, en belangrijker, veel bijgeleerd.
Dus, maak een fout, herstel hem, leer ervan, en deel. Ik kan niet wachten tot ik weer een fout maak, op naar die nieuwe opdracht. Zullen we binnenkort een rondje fouten met elkaar delen?
Beste Mark,
dat is niet alleen in dit vakgebied zo hoor. Waarschijnlijk zelfs in elk vakgebied. Dat was natuurlijk al niet populair maar sinds in/op social media alles geweldig en fantastisch moet zijn worden fouten/leerpunten nog moeilijker bespreekbaar.