Ooit gehoord van de koeiendans? Nee? Het zou ook toeval zijn. Een veehouder bij mij in het dorp gebruikt die term voor de eerste dag dat zijn koeien weer de wei in mogen. Hij maakt daar een hele happening van: ik denk om goodwill voor zijn sector te kweken.
Afgelopen weekend was het weer zo ver. De burgerij mag die dag komen kijken. Die koeien rennen na een hele winter op stal als malloten de wei in. Ze springen en gooien hun uiers wild in de lucht: de koeiendans!
Ik mocht ook weer eens de wei in! Weliswaar niet om te dansen en ook niet letterlijk de wei in, maar wel de tuin in om mijn handen uit de mouwen steken. Bij ons op het bedrijf ook wel omschreven als: ‘De wei in!’ Waar ik me normaal veelal bezighoud met kantoorwerk, trok ik de werkschoenen weer eens aan. Heb ik overigens geen hekel aan: is voor mij een dagje uit. Het had uiteraard te maken met een plotseling ziek geworden collega en werk dat af moest. Met een collega plantte ik een tuin aan.
Aan een dagje ‘de wei in’ zitten veel positieve aspecten. Ik besef op zo’n dag waarom ik dit beroep ooit heb gekozen: mooiste beroep van de wereld! Lekker buiten, met de handen wroeten in de aarde en aan het eind van de dag een prachtig resultaat en tevreden opdrachtgevers.
Op zo’n dag vervaagt de afstand tussen werkgever en werknemer. Met je handen aan de schop word je toch meer één van hen. En zelf besef je ook weer hoe zwaar het werk is dat je medewerkers dagelijks doen. Met respect zag ik hoe vaardig mijn medewerker Sander met zijn gereedschap tovert: echte ambachtsman! Alleen maar positieve kanten dus. Alhoewel. Wel een beetje stijf in de benen vandaag.
