De uitzendkracht

„Het spijt me mevrouw, maar belt u alstublieft iemand anders. Onze planning zit de komende maanden overvol.” Ik was ten einde raad, ik kwam handjes tekort. De telefoon stond roodgloeiend, maar ik moest telkens nee verkopen. Wellicht konden uitzendkrachten mij uit de brand helpen?

Ik belde verschillende uitzendbureaus. Eén van de bedrijven belde vrij snel terug, ze hadden een kandidaat: Mick. Hij had enige ervaring in de bestratingswereld en in zijn vrije tijd ’deed’ Mick ook wel eens een tuintje. Ik moest 18 formulieren invullen en dan kon Mick beginnen.

Het was echt een enthousiaste jongen, hij ’moest’ alleen om de 10 minuten roken. Dat bespoedigde zijn werk niet. Mick’s lunch bestond uit paprikachips en cola. De tweede dag kwam Mick niet opdagen; hij had een nieuwe vriendin en de nacht was te zwaar geweest. Ik vertelde Mick dat hij voorlopig genoeg tijd had om van haar te genieten.

De volgende uitzendkracht heette Ronnie. Toen hij op gesprek kwam, dacht ik meteen: „Wat kom jij hier doen?” Ronnie was namelijk net zo breed als hij hoog was. De verklaring daarvoor was dat Ronnie’s loopbaan zich tot dusver had afgespeeld in de cafetariabranche. Hij was blijkbaar wel toe aan wat frisse lucht! Ronnie’s hart zat op de goede plek, daar twijfelde ik geen moment aan. Ik verwachtte echter niet dat hij in staat was om een blaadje op te rapen.

Gelukkig was daar Louis. Hij was weliswaar al in de vijftig, maar erg enthousiast om aan de slag te gaan. Louis was ooit ondernemer, maar een stukgelopen huwelijk had daar een einde aan gemaakt. Louis kon de dag erna al beginnen. ’s Ochtends ging om half zeven mijn telefoon. Louis had de avond tevoren plotseling last gekregen van een aanval van hooikoorts. Zo vreemd! Had-ie nooit eerder gehad! Het leek hem beter om niet bij een hoveniersbedrijf te gaan werken.

Foto: Shutterstock